Eme Cartea. Manuel Romero non lle debe nada á vida, excepto vivir. Un self-made man inxente que encarou a vida con insubornable autenticidade e ganas de chegar. Sempre máis. E sempre tenaz autocrítico na busca, coma Cézanne, da seminal inocencia da forma. Creador admirable e admirado, pinta e talla obsesiva e necesariamente afastado dos focos de modas exiguas e estilos continuos. Por algo, sobre todo no mundo anglosaxón, goza do favor da crítica máis esixente e da admiración de artistas coevos e público.

Artista dialóxico

A súa pintura vai da figuración á abstracción lírica, cunha querenza particular polo uso da cor, harmónica ou contrastada, absorbente ou velada. Encarna coma ninguén o artista dialóxico (pintor-escultor) que converte o silencio e mais a soidade en Arte Maior, con resonancias poéticas e musicais que nos abstraen e incitan á contemplación recollida.

Unha alegoría que nos prevén e anima a estarmos alerta perante tanta catástrofe provocada pola ignorancia, o espolio e a distopía. Contaminación, cambio climático. Meudeus!, quo vadis, Humanidade?

Manuel Romero pode ser asceta e romántico, formalista e lírico, reflexivo e vehemente. A súa arte faise polivalente, aberta, expresión social pero dona das súas propias regras. Idea si, pero tamén novidade. E pouco importa que, como di Picasso, «sexa esa gran mentira que nos axuda a ver a verdade» e a vida. No noso autor cúmprese a máxima de Wolf Vostell: «Arte é vida, vida é arte».