Román Arén. Hai un certo número de poetas, autóctonos e foráneos en xeral de raíz católica, que identifican Galicia co Apóstolo Santiago, non só patrón de Galicia, xa que é o patrón de España e de moitas parroquias, mesmo en América. Algúns destes poetas logran ata non citar a Galicia, aínda que sobreentendan que gabar o Apóstolo Iago é gabarnos a nós. O máis famoso dos poemas ao patrón é o de frei Luis de León, pero houbo varios tamén no século XX. Elixo un que apareceu na revista galega <Gelmírez> en 1946 e que esta editou nun “encarte”, “Galopada de tercetos al Señor Santiago”, do rioxano de Haro Antonio de Zubiaurre (1916) Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CVIII. Un cantor do Apóstolo →

Román Arén. Non se selecciona moito a Pedro de Padilla nas antoloxías, pero o mapa da poesía áurea castelá estaría incompleto sen el, porque foi versificador de amplo rexistro, bo sonetista e que cultivou case todos os subxéneros, sacros e profanos. Nacera en Minares, Xaén, en 1550 ou quizais en 1549, e en 1585 profesou como carmelita calzado. Debeu morrer arredor de 1600 en Madrid. Cervantes, no famoso capítulo do escrutinio no Quixote salvou o seu Thesoro de varias poesías (1580) da queima, aínda que poñendo algunha pexa. A obra, con 360 poemas, tivo unha segunda edición en 1587, ordenada por xéneros. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CVII. Pedro de Padilla →

Román Arén. É ben sabido que nos séculos XVII e XVIII foron abondosos as panxoliñas “de galegos”, é dicir, as escritas por non galegos non só no reino de Castela senón tamén no de Aragón (Segorbe, por exemplo) nos que os galegos son personaxes humildes (con biscaíños, xitanos, negros…) que van adorar o Neno e mesmo os autores remedan a nosa lingua o mellor que saben. As panxoliñas “galegas” e en galego non aparecen en Galicia ata finais do século XVIII e comezos do XIX. E estas panxoliñas non só se cantaban en Nadal, xa que tamén noutras festividades adoitaban escoitarse nas catedrais e igrexas. E esa moda pasou ao Novo Mundo, a América. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CVI. Unha monxa mexicana →