Román Arén. Teño nas mans Para una teoría de las distancias (Barcelona, Tusquets, 2018) de Lorenzo Oliván, poeta e ensaísta de Castro Urdiales, Cantabria, nado en 1968, de que só coñecía o poemario Nocturno, casi, publicado en 2014 nesta mesma editorial e que acadou o Premio Nacional da Crítica 2015 e o I Premio de las Letras Ciudad de Santander. A lapela infórmanos de que é autor, moi premiado, doutros poemarios: Visiones y revisiones (Premio Luis Cernuda), Único norte (1995), Puntos de fuga (2001), Premio Internacional Fundación Loewe e Libro de los elementos (2004), Premio Internacional Generación del 27. Ademais reuniu os seus aforismos e fragmentos poéticos en Dejar la piel. Pensamiento y visión (2017) e publicou o ensaio José Hierro y el ritmo: la música por dentro. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCIII. Un cántabro: Lorenzo Oliván
Arquivo da categoría: Román Arén
Galicia e os galegos na poesía castelá XCII. Lorca, sempre Lorca (II)
Román Arén. Atopa, Lorca, afinidades entre o galego e o andaluz, o xitano. Algunhas afirmacións de Lorca quizais alporicen a algúns: “Español por encima de todo y de todos, y después amante fervoroso de cuanto tienen de personal y característico las regiones”. Coméntalle Lence a Lorca aque aínda non lle dixo nada das súas poesías galegas (estamos en 1933) e resposta Lorca: “¿Mis poesías gallegas? ¿El Romancero gitano? ¿Bodas de sangre? ¿Poemas del cante jondo? ¿Dónde estarán esos libros? Tengo la vaga idea de que algunos se editaron una vez, otros nunca. Pero no se apure usted: los llevo en la memoria… entonces me dedicaré a editar mis obras, y el mejor poema gallego se lo dedicaré a usted, que estanto como ofrecérselo a todos los coterráneos, ¿estamos?” Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCII. Lorca, sempre Lorca (II)
Galicia e os galegos na poesía castelá XCII. Lorca, sempre Lorca (I)
Román Arén. Lorca, Federico (tivo un irmán tamén poeta, Francisco), é un dos grandes poetas da lingua castelá e como tal xera unha bibliografía enorme. Hai anos que non lía toda a súa poesía, cousa que remato de facer agora con Diván del Tamarit, que se considera a súa derradeira obra poética, que non se publicou completa ata 1938 en Bos Aires, da man do cuñado de Borges, Guilermo de Torre. Eu manexo agora a edición de Cátedra (2018), a cargo de Pepa Merlo, que xa coñecía pola súa antoloxía Peces en la tierra. Antología de mujeres poetas en torno a la Generación del 27 (Sevilla, 2010) Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCII. Lorca, sempre Lorca (I)
Galicia e os galegos na poesía castelá XCI. Tirso de Molina (II)
Román Arén. La romera de Santiago ten tamén protagonista galego, o criado Relox. O conde, o seu amo, gaba o campo galego (locus amoenus) pero o criado interésase por Ribadavia, o “rei dos viños”.
Escarmiento para el cuerdo amosa un criado galego que ridiculiza a súa etnia e o seu país, onde ata pon a súa nai por puta: Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCI. Tirso de Molina (II)