Román Arén.  Se houbo unha figura respectada na poesía española do século XIX, foi Gaspar Núñez de Arce (1834-1903), un formalista rigoroso, considerado hoxe un poeta en exceso retórico, sobre o que é escasa a bibliografía dende 1954, agás o importante artigo de Urrutia “El camino cerrado de Gaspar Núñez de Arce” (1983). Sexa como for, non se pode facer a historia da poesía castelá do século XIX sen o seu libro Gritos de combate (1875). Foi un poeta escéptico, realista e reformista, que non evita os problemas políticos e sociais e que poucas veces é lírico. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXVIII. Un parnasiano: Núñez de Arce →

Román Arén.  Na miña adolescencia lera dous libros de Alarcón, El niño de la Bola (que é de 1878) e El sombrero de tres picos (1874), a orixe do ballet de Falla. Están narrados con graza e tensión narrativa, pero o autor foi famoso, ademais, por El escándalo (1875), El capitán Veneno (1881), El final de Norma (1855), La pródiga (1882), é dicir, como narrador, pero foi tamén poeta, autor de libros de viaxes como La Alpujarra (1874), Viajes por España (1883), De Madrid a Nápoles… (1861) e polo Diario de un testigo de la guerra de África (1859). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXVII. Pedro Antonio de Alarcón →