Román Arén. É Carmen Martín Gaite (1925-2000) unha das voces femininas importantes da narrativa española de posguerra. Eu coñecina por Entre visillos (1958), gañadora do Nadal, versión desencantada da clase media española, pero xa publicara El balneario en 1955. Logo, nos setenta, viñeron xa as súas obras máis maduras: Retahilas (1974), Fragmentos do interior (1976) e El cuarto de atrás (1978). Nos oitenta coñeceu o éxito con Caperucita en Manhattan (1988) e nos noventa con Nubosidad variable (1992), pero foi tamén moi aprezada por ensaios como Usos amorosos del siglo XVIII español (1972) e poeta, pois en 1976 editaría o poemario A rachas. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XLVII. Carmen Martín Gaite →

Román Arén. Xa é raro atopar a Federico de Mendizábal nos repertorios bibliográficos ou nas historias da literatura castelá e nin sequera a vella “Espasa” nos axuda moito. Nacido en Madrid en 1901, o seu nome completo é Federico Mendizábal García-Lavín de Velasco, cultivou todos os xéneros literarios, pero destacou, sobre todo, como dramaturgo, cunha obra máis extensa que intensa, na que destacaron obras como El diablo en casa de Dios, La alcadesa del Alcázar, El alma en la hoguera ou Y la luna bajó al bosque. Non foi mal poeta, aínda de raíz modernista, e o seu poemario máis destacado foi El canto triste, de 1955. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XLV. Federico de Mendizábal →

Román Arén. Houbo un tempo que cando no estado español se falaba de “poesía social” ou cívica, pensábase na obra de Celso Emilio Ferreiro, Gabriel Aresti, Salvador Espriu e Blas de Otero. Algúns podían engadir Gabriel Celaya e, quizais, Ramón de Garciasol e Leopoldo de Luis. Era unha visión algo estreita, pero verdadeira. Blas de Otero e outros poetas son algo, moito máis que poesía cívica, e fican moi lonxe da poesía panfletaria doutros epígonos ou doutros poetas importantes que fixeron concesión á “doutrina”. Non sei se hoxe se valora ben o gran poeta que foi Blas de Otero (1916.1979) que comezou como poeta de raíz relixiosa en obras como Cántico espiritual (1942) para producir unha conmoción na poesía hispánica con Ángel fieramente humano (1950). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XLIV. Blas de Otero →