Román Arén. A memoria que hoxe temos de Francisco Rodríguez Marín (1855-1943), natural de Osuna, é a de cervantista, autor e comentarista dunha monumental edición do Quixote (1947-9), e quizais tamén a dun folclorista importante, editor dos Cantos populares españoles (1882), especialista no refraneiro castelán e editor das Poesías de Cervantes e da Gatomaquia de Lope. Pero na súa época, sobre todo entre 1880 e 1900, foi considerado un poeta digno de respecto, que mesmo foi traducido ao galego por Pondal, e moi bo sonetista: Ciento y un sonetos (1895), cunha poética prolonga o anacreontismo, sobre todo en obras como Madrigales (1893). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. XLIII. Francisco Rodríguez Marín →

Román Arén. Figura polifacética a de Hugo Gutiérrez Vega (1934), diplomático, poeta, ensaísta, reitor da universidade de Querétaro, Premio Nacional de Poesía en 1976, profesor na UNAM, conselleiro cultural en Roma, Londres e Madrid. A súa poesía adoita ser definida polos críticos como neo-romántica, e é xa moi extensa, con obras como Buscado de amor (1965), Desde Inglaterra (1971), Samarcanda y otros poemas (1972), Cuando el placer termine (1977), Cantos de Plasencia y otros poemas (1977), Georgetown blues y otros poemas (1987), entro outros. Como ensaísta publicou varios volumes, entre os que salienta Luis Buñuel. Obsesiones de un espectador (1983). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. XLII. Un mexicano: Hugo Gutiérrez Vega →

Román Arén. O poeta uruguaio Julio J. Casal (1889-1954) foi cónsul na Coruña entre 1913 e 1927, e nesta cidade fundou unha importante revista, <Alfar> que serviu de ponte entre a literatura española (e a galega) e América. Poeta de raíz modernista, amigo de Manuel Machado, foi logo acercándose ás vangardas e ao ultraísmo: Humildad (1921), Cincuenta y seis poemas (1921) e Árbol (1925). É a súa unha poesía sinxela de dicción, límpida, de novidades relativas. Fixo tamén o liberto da ópera El monte de las ánimas, de Eduardo Rodríguez Losada, estreada na Coruña en 1927. Colaborou tamén nas revistas galegas <Céltiga>, <Gráfica>, <Luz> e <Revista Galicia>. En 1919 publicou o poema “A Galicia”, do que anoto un fragmento: Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. XLI. Julio J. Casal →

Román Arén. Foi ambigua e non sempre feliz a relación de Unamuno con Galicia, con ataques á nosa lingua e críticas a algúns aspectos dos galegos. Estivo no noso país en 1903, no que falando na Coruña da nosa poesía, “regional”, “me parece quejillona unas veces, y burlona otras” e “suele tener la astucia del medigo”, pero ese mesmo ano escribiu un artigo, “Por Galicia”, onde gaba a tolerancia e amplitude de criterio das cidades galegas, nota certo exceso oratorio, intelixencia e enxeño sutil, comprende o humor galego (“la burla gallega es un consuelo y una defensa, es una rebeldía”). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XL. Miguel de Unamuno →