Román Arén. Se houbo un galego famoso no mundo, que era sobre todo París, antes de María Casares, foi a “Bella Otero”, a nosa Carolina, a que tiña o lagarto pintado. E se houbo un poeta humorístico famoso na prensa de Madrid entre 1895 e a primeira guerra mundial foi “Gil Parrado”, é dicir, Antonio Palomero (Madrid, 1869-Málaga, 1914), que recolleu as súas poesías satíricas ou humorísticas en varios volumes, o máis coñecido co título de Cancionero de Gil Parrado (Madrid, 1900). Bohemio, amigo de Valle, de Carrère, de Paradas e de Manuel Paso, foi ademais magnífico divagador e xornalista con graza. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XVII. Gil Parrado →

Román Arén. Non goza hoxe de moita estima a poesía humorística, imprescindible na prensa española, e galega, de 1870 a 1975, onde se fixeron famosos Antonio Palomero e Luis de Tapia, ou Labarta Pose en Galicia. No franquismo foi o humor unha vía de escape a tanta miseria e tabús (La Codorniz, por exemplo), pero as circunstancias impoñían o humor lixeiro ou o absurdo, por medio á censura. E así destacaron escritores como Mihura, Neville, Jardiel Poncela e Tono. E tamén Jorge Llopis (1919-1976), dramaturgo cun humor próximo a Alvaro de la Iglesia ou a Tono, co que colaborou en La viuda es sueño (1952) e outras pezas, ademais de facelo en solitario con La tentación va de compras (1965). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XVI. Jorge Llopis →

Román Arén. Carmen Conde (Cartaxena, 1907-Madrid, 1996) foi a primeira muller académica numeraria da RAE en 1979 e, no seu discurso de ingreso, Poesía ante el tiempo y la inmortalidad, glosou varios versos de Rosalía. Pero xa en 1976 tiña escrito un extenso poema, “Rosalía de Castro (Collage)”, no que mestura os seus versos cos da poeta de Follas novas. Publicouno no volume El tiempo es un río lentísimo de fuego, de 1978, pero non foi o único poema rosaliano da autora, pois en 1980 incluíu outro no que Rosalía (“tan leve cual el ave que deja/el rastro de una luz al emprender su vuelo”) vai unida a Gertrudis Gómez de Avellaneda e a Carolina Coronado. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XV. Carmen Conde →

Román Arén. Anda nestes días ou meses, nos xornais, o nome da escritora cántabra Concha Espina, por mor da depuración que se quere facer do rueiro de Madrid para libralo de ecos do franquismo. Como moitos saberán, sen ler a autora, Concha Espina é a rúa na que están as oficinas do Real Madrid. Foi franquista a autora, é certo, pero foi algo máis ca iso e até chegou a ser candidata ao premio Nobel de Literatura. Novelista reivindicada polas feministas, moi popular entre 1909 e 1940, foi autora, acando menos, de catro novelas importantes: La esfinge maragata (1914), El metal de los muertos (1920), novela a prol dos mineiros, Altar Mayor (1926) e El cáliz rojo (1923). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XIV. Concha Espina →