Román Arén. A literatura odepórica, de viaxes, ten moitos atractivos para un ser sedentario coma min, que aínda non coñece ben a súa vila natal e que só goza das viaxes afora se están en letra impresa. Posúo uns cantos libros de viaxes, pero gusto moito dos catálogos, onde sempre aprendo moito e onde atopo libros que acenden a miña imaxinación e que me poño a cachear. Hoxe ando a remexer no Diccionario biobibliográfico de viajeros por España y Portugal (2010) de García-Romeral, que abrangue máis de 2000 escritores de diferentes linguas que viaxaron pola Hispania, con predominio de anglosaxóns e francófonos. Seguir lendo Máis viaxes
Arquivo da categoría: Román Arén
Galicia e os galegos na poesía castelá II: Manuel Machado
Román Arén. Manuel Machado Ruiz (1874-1947) foi un dos intelectuais españois máis importantes do bando franquista, ben é verdade que o seu non era a loita ideolóxica. Gran poeta parnasiano e simbolista, autor de libros poéticos como El mal poema, Cante Honde, Ars Moriendi, Phoenis e Horas de oro, foi tamén crítico e dramaturgo en colaboración co seu irmán Antonio. En 1940 a Falanxe editoulle en Barcelona Poesía. Opera Omnia Lyrica, que eran con omisións, case unhas Poesías completas. No volume a presenza de Galicia non é pequena, pois contén “Sinfonía Gallega”, “Santiago de Compostela”, “La canción del invierno”, dedicada ao poeta galego Javier Valcerce, Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá II: Manuel Machado
Galicia e os galegos na poesía castelá I: Dionisio Ridruejo
Román Arén. Ben se sabe que a imaxe de Galicia e os galegos é, maioritariamente, negativa na literatura castelá, en prosa e en verso, dende o século XVI até ben mediado o século XIX e que iso aínda perdura no século XX e aínda hoxe, aínda que xa non tan brutalmente. Quen o queira comprobar pode acudir a un libro moi útil, A imaxe de Galicia e os galegos na literatura castelá (1993), de Xesús Caramés Martínez. No desprezo de Galicia conflúen motivos históricos, sociais, lingüísticos e políticos.Mais tamén é verdade que, sobre todo dende a metade do XIX, moitos poetas casteláns cantaron en positivo sobre Galicia (Campoamor, Ruiz Aguilera, Núñez de Arce, o Duque de Amalfi), aínda que a miúdo recorren a tópicos (con base na realidade) como a chuvia, a gaita, o hórreo, o carballo, a néboa, a paisaxe verde… Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá I: Dionisio Ridruejo
Saturno
Román Arén. Acabo de reler o libro de relatos Saturno tamén é deus (1997), co que a súa autora e amiga, Uxía Casal, me agasallou. Un libro que se publicou por Galaxia na colección Descuberta de Galaxia e que non tivo o eco que merecía. Habería que falar noutra ocasión por que fracasou esta colección de peto e tamén a dirixida aos mozos Sete Mares, o mesmo que a colección de peto de Xerais. É unha interesante cuestión de socioloxía literaria. Este volume contén trece relatos, de boa factura, que teñen un denominador común: o fracaso en todas as súas variantes, o medo, a anguria, a morte, o descoñecido. Seguir lendo Saturno