Román Arén. Club bastante numeroso, os amigos de Alain-Fournier deberían caracterizarse pola transversalidade: burgueses e proletarios, franceses e foráneos, vangardistas e tradicionais. Adquiriu o seu nome literario en 1907, pois en realidade era Henri-Alban Fournier, e nacera en outubro de 1886, fillo de mestres. Criouse en Épineul-le-Fleuriel, terra de lameiras e castelos, a súa marcha a París foi un drama para o adolescente que era, e nunca logrou ser admitido na Escola Normal Superior, onde estuda a elite francesa, pero no liceo Lakanal coñeceu a Jacques Rivière, un dos grandes críticos (con Paulham, Bos e Crémieux) do seu tempo. Seguir lendo O club Meaulnes, 100 anos sen Alain-Fournier
Arquivo da categoría: Román Arén
Monumentos de tinta III. A historia da Literatura Galega de Carballo
Román Arén. Publicada parcialmente en 1963, tivo a súa forma definitiva en 1973 e novas, non moitas, correccións en 1981. É a Historia da literatura galega contemporánea por excelencia, a de Carballo Calero. Un clásico, un monumento do saber e ponderación aínda vixente en moitos casos. Houbo achegas importantes antes, as de Carré Aldao, materiais auxiliares básicos (O Dicionario de Couceiro) e moi interesantes achegas logo (Tarrío, agora X. R. Pena, o libro colectivo da ASPG…), pero é aínda o alicerce máis sólido na nosa historia literaria, aínda se consulta con moito proveito e foi o modelo a emular, a superar, a discutir. Seguir lendo Monumentos de tinta III. A historia da Literatura Galega de Carballo
O surrealismo español por un italiano
Román Arén. É Italia terra de hispanistas moi importantes e entre os moitos de importancia, eu tiven sempre aprecio por Macrí (editor de A. Machado) e por Vittorio Bodini. Teño falado de surrealismo e se houbo un libro polémico, atacado e discutido, foi a súa antoloxía para Einaudi de poetas surrealistas españois. Ben sabido é que son moitos os que considerar moi escasa a presenza surrealista na Xeración do 27 e moitos os que negan case todo o surrealismo de preguerra (agás en Canarias) en España, e só aceptan nomes moi determinados. Bodini tiña gusto pola polémica e vai estudar a presenza do movemento en Larrea, Diego, Alberti, Lorca, Aleixandre, Cernuda, Moreno Villa, Prados, Altoaguirre, Hinojosa (e Picasso e Dámaso Alonso). Seguir lendo O surrealismo español por un italiano
Sobrevivir por Santa Claus
Román Arén. Isto da fama póstuma en literatura, e en todo, é moi a miúdo un malentendido ou unha brincadeira. Quén lle ía dicir ao “sesudo” Clement C. Moore (1779-1863), fillo dun bispo episcopaliano, poeta, autor dun monumental Hebrew and English lexicon (1809), que ía sobrevivir sobre todo por un breve poema de Nadal, que publicou sen asinar en 1823 e que non recoñeceu até 1837. Pero Unha visita de San Nicolás revolucionou a iconografía de Nadal, foi traducido a moitas linguas e asegúralle un lugar na Historia, aínda que sexa en minúscula: presenta por vez primeira un Santa Claus vestido de vermello, en trineo (xa, zorra) tirado por renos e con agasallos para os nenos. Seguir lendo Sobrevivir por Santa Claus