Xosé Manuel Lobato. Ritmo dos sons da infancia, inestables naqueles tempos de crianza en formación logran acadar co paso do tempo un pouso de grande reserva, sempre nesa memoria a longo prazo que todo ser humano posúe.
Curioso e digno de eloxio, mesmo emoción, observar o navegar atinado de persoas maiores nas lembranzas daquelas experiencias da nenez. Seguir lendo Balada saudada
Xosé Manuel Lobato. Cor outonal navegando sobre a Corga, variedade que acouga no repouso desa furia de espectacular fermosura que é a ruxidoira. Dobregar ante o ruxir dun regato que goza dunha das mellores vistas para gozar o mimo do feitizo natura, espírito que deambula e sintoniza co son único da Fecha. Viveza no verde turquesa, nese remanso de repouso para todo ente cromático de caducas amarelas, lilas, marróns, pardos e variados verdes murchos nunha mestura de cores sen par. Seguir lendo Corga da Fecha
Xosé Manuel Lobato. Tic, tac, mais non escoito, xornada indecisa, a climatoloxía non se decide por unha aposta segura. A tantariñante vacilante, mesmo a tristura semella impregnar o ambiente nesta celebración do día de todos. Unha masificación de ánimas, ou quizais espíritos errantes que aí, en algún lugar permanecen, afastados ou próximos non amosan a súa esquiva faciana. Seguir lendo Brincadeira do Sacro
Xosé Manuel Lobato. Estrela permanente./Agarimoso porto./Forza e pulo./Permanencia indelébel./Exemplo impar./Vencedora do tempo./Na miña vida, sempre. Arte na composición, dende a xene estilística conquista a erudición para acadar un sofisticado trobar. Xoán Xosé Fernández Abella, poeta por convicción, de profunda formación, realza con cada verso un sofisticado estilo poético. Verso a verso, durante varios lustros, o seu corazón xeneroso foi esa fontela que abrolla fresca na poética de noso. Unha poesía na que o vate é inspirado pola terra nai, unha natura esplendorosa que Xoán sempre defendeu e defende con enérxica e briosa oralidade. Seguir lendo Decano de cátedra