Francisco Ant. Vidal Blanco. Non o quero ver diante». Iso é o que escoitei estoutro día nun bar de Navia de Suarna mentres tomaba o café da media mañá. Pareceume moi cedo para pronunciar tan rotunda frase, e o taberneiro que me servía cantaruxou con voz de vello fumador de tabaco negro «o mal non ten horario nin data no calendario». Seguir lendo Foto resgada →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Hai santos que fan máis ben na terra ca no ceo, e sen cobrar esmolas, cera ou poxas de romaría, santos a quen é moito mellor que Deus non os chame á súa gloria e os deixe aquí, neste val de bágoas, exercendo as súas boas obras, onde o común dos mortais, crentes e non crentes Seguir lendo O patrón dos electricistas →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Coincidindo co 200.º aniversario do nacemento de Walt Whitman, para arredarme un pouco dos cálculos postelectorais, de sumas e restas, de alianzas e roturas con todas as variables de amizade, odio, consellos de pago ou gratuítos, repulsións, causas, causantes e outras andrómenas, botei man deste poeta para que puxese algo de sosego no meu entorno. Seguir lendo Vella causa →

Francisco Ant. Vidal Blanco. Non fai falta poñerlle a un neno unha pistola na man para convertelo nun asasino. Basta un pequeno acto, un inxenuo xogo entre pai e fillo para ver como a máis inocente actitude sen pretender facer dano, se volve amoral; ou así o entendín despois de ler un dos contos que forman parte do libro Dez, do autor italiano Andrej Longo. Seguir lendo Adestrando asasinos →