Francisco Ant. Vidal Blanco. Non o quero ver diante». Iso é o que escoitei estoutro día nun bar de Navia de Suarna mentres tomaba o café da media mañá. Pareceume moi cedo para pronunciar tan rotunda frase, e o taberneiro que me servía cantaruxou con voz de vello fumador de tabaco negro «o mal non ten horario nin data no calendario». Estaba tendo lugar unha rotura, non sei se de amor, negocio, afecto ou amizade, pero rotura á fin. E entón lembreime dunha foto do álbum herdado de miña tía María, desa historia gráfica familiar onde aparece ela nun retrato con cara de felicidade, a carón de alguén que foi resgado.
A lista é moi longa e nas nosas casas seguro que temos máis dunha foto resgada por odio, rabia ou simple indiferenza, a pesares de que, como certo amigo me contaba, moitas veces resgamos con rabia e logo arrepentímonos e volvemos a pegar os anacos con cinta adhesiva, para deixar constancia de que o pasado non foi un camiño de rosas, e poñíame o exemplo de cando el lle tivo que devolver as fotos, cartas e obxectos persoais á súa moza por mor dun mal entendido, dun capricho ou dun simple pulso de poder entre a parella. Obxectos que logo volveu recuperar, coas cicatrices da crise ameazando para a eternidade, cando fixeron as paces e saldaron contas diante dun vicario.Xa veremos tras os pactos dos alcaldables cantas fotos se rachan de aquí a uns meses. Algúns xa empezaron. Porque o de borrar imaxes vén de vello. Xa en Exipto se destruían os retratos dalgún faraón cando o novo non era da súa corda. O cristianismo executou pola brava a multitude de esculturas que representaban a deuses e deusas precristiáns, como os integristas destrúen hoxe en día as imaxes de outras relixións, pretendendo borrar a memoria dos seus contrarios.
Ó final nin miña tía nin toda esa recua de borradores oficiais puideron borrar da historia a personalidade de quen tal fixo, senón que aínda a avivaron ata metela no imperecedoiro campo da lenda. Mais, se ben non sei que lle pasou a esta tía miña, podo intuílo. E non sei que é peor, se crear unha historia intuída ou coñecer a verdade.
Dejando atrás lo político y ciñéndonos en lo más cercano, te diré, querido vecino, que tuve una ídem ( vecina ) que después de emprender con su ex, respectivos y divergentes rumbos, mutiló todas las fotografías que adornaban su álbum. La “Cortina rasgada” de Hitchcock, al lado del citado álbum se quedaba en un visillo para un ojo de buey. Aquel idilio en otrora de tal melosidad como la jalea y que el árbitro del matrimonio – san Antonio – había dejado fuera de juego, se diluyó en odio mutuo. Cuando pregunté el motivo de tal mutilación, se llevó el dedo índice a la sien y lo movió en forma de barrena y moviendo los labios con palabras que solo su mente oía, cerró el álbum como de un portazo se tratara.
Ahora está muy felizmente casada y seguramente aquel álbum dio de él buena cuenta Hefesto, el dios del fuego, porque… querido Francisco, el amor es como la luna, cuando no crece mengua.
Biquiños palmeiráns.