Fidel Vidal. Os recadros de Azorín (Biblioteca Nueva, Madrid, 1965) é unha “edición homenaxe” ao autor polo seu noventa aniversario que contén unha manchea de artigos tirados das páxinas do ABC. Un deles, Homenaxe Debido, vai dedicado a Emilia Pardo Bazán, “unha homenaxe que lle debemos os españois”. Ambos autores coñecéronse en Madrid e mantiveron correspondencia. Azorín visitouna no “entón deshabitado” pazo de Meirás: “Quere sabelo todo, téntaa, en San Francisco de Asís, o misticismo”, mesmo “proba o naturalismo” e ensaia “un rexionalismo amplo e non exclusivo”. Seguir lendo Dous nenos na Exposición de París de 1898
Arquivo da categoría: Fidel Vidal
A culler como obra de arte
Fidel Vidal. A forma actual da culler -un utensilio usado desde a prehistoria- toma forza cando se realiza en madeira, e cobra relevancia no século XV desde que Nicolás de Cusa aposta por este instrumento para establecer unha teoría sobre a arte. A arte como imitatio da natureza, se ben a culler non se parece a nada existente, malia que o seu nome derive de cuncha ou de cóclea, a forma dun caracol, onde falta o mango tan propio da mesma. O home imitando ou copiando a natureza. Paul Klee dicía que a arte non debe copiar o visible senón facer visible, ofrecer algo novo creado polo artista. Seguir lendo A culler como obra de arte
Jeanette, de Victoriano García Martí
Fidel Vidal. Estouno vendo sentado na porta da súa casa do Areal tomando a fresca. Victoriano García Martí (Pobra do Caramiñal, 1882-Santiago de Compostela, 1966) avogado, liberal ilustrado que estudou socioloxía na Sorbona con Durkheim e Bergson, durante a súa estadía en París relacionouse con Sofía Casanova. Amigo persoal de Azaña e de Ortega, autor d’ Unha punta de Europa (ritmo e matices da vida galega) e, das non menos coñecidas A morte. Meditación, Rosalía de Castro ou a dor de vivir, tamén escribiu magníficos contos. Jeanette é un deles, incluído na escolma de Contistas españois do século XX (Aguilar, 1963). Seguir lendo Jeanette, de Victoriano García Martí
A psicoloxía infantil e a nova educación, de Jean Piaget
Fidel Vidal. Jean Piaget (1896-1980) prohibira que ninguén entrase no seu despacho, maiormente os encargados da limpeza, porque llo “ordenaban”, en especial os libros espallados pola mesa. Quer dicir, que o desordenaban segundo o seu criterio e forma de traballar. Debemos diferenciar a orde natural, aquela que vén dada polas necesidades do labor no que se anda (e pode ofrecer unha primeira imaxe de desorde), da orde artificial, establecida por razóns dunha certa colocación depen-dendo do alfabeto, das materias ou mesmo das cores. Dicir o nome Piaget é mencionar un auténtico sabio, unha das máximas autoridades en psicoloxía infantil, particularmente no que se refire ao desenvolvemento da intelixencia Seguir lendo A psicoloxía infantil e a nova educación, de Jean Piaget