Fidel Vidal. Precedido dunha “Carta a un amigo-novo” escrita por João Lobo Antunes (irmán de António, psiquiatra e escritor candidato ao Nobel), remítese á experiencia doutros autores que padeceron graves enfermidades ou eran médicos, como Chekhov, “doente e escritor que dizía ser a Medicina a mulher legítima, e a literatura, a sua amante” (..) “Reconhecia, no entanto, que, se apenas pudesse contar coa imaginação para construir a sua obra literaria, pouco teria para escrever”. Apuntamos esta pasaxe porque o libriño (De Profundis, Publicações Dom Quixote, Lisboa, 12ª ed, sen contar coa Carta-Limiar apenas alcanza as 50 páxinas, cunha magnífica e suxestiva coda final: Entrelinhas duma Memória), é unha xoia Seguir lendo De profundis, Valsa Lenta, de José Cardoso Pires
Arquivo da categoría: Fidel Vidal
Identidade e final con cadáveres
Fidel Vidal. Preparándose para morrer di Sócrates: “Non nos achegamos á verdade senón na medida en que nos distanciamos da vida”. Para Schopenhauer a vontade de vivir non é máis ca un tránsito á nada. O drama de Hamlet, afirma Lacan, consiste no encontro coa morte. A morte desde a referencia da pantasma do defunto pai (que aparece antes do comezo da obra) até a propia morte a mans das manobras do seu tío e padrasto Claudio: veleno na copa e pezoña no florete. Seguir lendo Identidade e final con cadáveres
Freud / Hamlet: o desexo
Fidel Vidal. “O destino fatal e o oráculo non eran senón [en Edipo] as materializacións da necesidade interior que o heroe pecara sen sabelo e contra os seus propósitos era, evidentemente, a expresión correcta da natureza inconsciente das súas aspiracións criminais. (…) Hamlet enfróntase á tarefa de vingar en outro os dous crimes que constitúen o contido da aspiración do Edipo; iso volve posible que o seu propio, escuro, sentimento de culpa lle paralice o brazo.” (Freud) Seguir lendo Freud / Hamlet: o desexo
O país onde ninguén morre, de Ornela Vorpsi
Fidel Vidal. Son os anos setenta do século pasado onde transcorren os feitos e os soños deste libro (Ornela Vorpsi, O país onde ninguén morre, Lumen, 2006), nos tempos da brutal ditadura de Enver Hoxha, contados por unha nena duns doce anos: “A historia dun soño dunha moza albanesa que quere fuxir do pesadelo da infancia e da adolescencia: a historia do horror de vivir naquela Albania” (do Limiar de Enrique Vila-Matas). Ornela Vorpsi, nacida en Tirana en 1968, fotógrafa e pintora, exiliada e residente en París desde 1997, dedicou este libro –unha sorte de relato sociolóxico dunha comunidade marcada polo machismo e a represión- á humildade: Dedico este libro á palabra “humildade”, un vocábulo que non existe no dicionario albanés. Seguir lendo O país onde ninguén morre, de Ornela Vorpsi