Fidel Vidal. Na idade do pavo todas as nenas son Ofelia (Marqués de Bradomín). A que ven -pregúntase Lacan comentando o Edipo- o personaxe de Ofelia? Ofelia é Ophalos. É o falo, exteriorizado, rexeitado polo suxeito como símbolo significante da vida. Se Edipo é o dos pés inchados, Ofelia é iso que incha. Ophelio en Homero ten o sentido de engordar, inchar. Foneticamente dáse un equivoco entre Ofelia e Phalos, Ofalos. Se Ofelia representa o falo, como se amaña Shakespeare para levar adiante esta función? Seguir lendo Ofelia de corpo presente
Arquivo da categoría: Fidel Vidal
Os soños da sombra
Fidel Vidal. “Soñei co meu pai, e el non sabía que estaba morto” (Hamlet). Freud interpreta o soño con categorías edípicas: o absurdo do morto que non sabe que o está, vén encubrir algo horroroso: que esa morte foi desexada por quen soña. O desexo edípico de matar o pai constitúe o motor do soño. Mais o traballo do soño é quen de transformar o desexo de morte en algo risible. O Hamlet de Lacan non acepta a tese edipiana deste soño: “Ese desexo de morte do pai algunha vez foi seu (até aquí Freud). Seguir lendo Os soños da sombra
Crime e suicidio
Fidel Vidal. Unha vez mortos os seus pais, tamén falecen Edipo e Hamlet: Edipo faino simbolicamente, castrándose mediante a cegueira –perda de ser, morte psicolóxica, para non ver nunca máis-, e Hamlet falece dunha ferida envelenada. No caso do Don Hamlet de Cunqueiro, trátase dunha morte por decisión propia, aforcándose. A nai é o lugar da demanda de amor e dá valor a todo canto se relaciona con ela. Non hai cousa ningunha que non estea ligado á súa figura. Pola contra, o rei, se non vén da man da nai, apenas se é un obxecto, unha nimiedade, algo ben cativo, unha insignificancia. Seguir lendo Crime e suicidio
Carta a un profesor mozo, de Philippe Meirieu
Fidel Vidal. “O esencial do que digo, vénme dunha tradición pedagóxica… que de Erasmo a Ferrer, de Itard a Oury, de Antón Makarenko a Xoán Bosco, de Pestalozzi a Marta Mata, nos fai vivir este soño aloucado: non se resignar endexamais ao fracaso dun alumno (…) Esteamos orgullosos, xuntos, deste soño”. As palabras de Meirieu, un dos pedagogos e intelectuais máis influentes da Francia actual, poden facer de introdución a este ameno e instrutivo libro que, en forma de carta, escribiu Philippe Meirieu no 2005, reeditado no 2013 e que, traducido ao galego por Henrique Harguindey (Carta a un profesor mozo, Ph. Meirieu, Kalandraka, 2017) aparece nas nosas librarías coa ledicia do propio autor: “estou feliz de que esta Carta a un profesor mozo sexa traducida ao galego”. (p.12) Seguir lendo Carta a un profesor mozo, de Philippe Meirieu