Fidel Vidal. -Non te fíes de ninguén, nin de min. Desconfía, en especial dos aproveitados que aparecen pola porta con cariña de santos. .
-Que me vas dicir. Onte mesmo, aos meus pés, un deses santiños cravoulle un coitelo ao malpocado que procuraba pasar a noite aquí. Xa vai polo terceiro.
-Eu só pretendo aconsellarte sobre o de liscares do escaparate, o noso cárcere dourado con vistas. Seguir lendo Conversas de escaparate. Unha de mortos
Fidel Vidal. -Dun tempo a esta parte non se coñece a xente.
-A que te refires?
-Non te decataches que todo o mundo anda coas caras tapadas?
-Será que non rematou o carnaval.
-Pois ben cativas son as máscaras.Todas iguais.
-Hainas azuis e brancas. Tamén se ven negras.
-Outras levan bandeiriña. Seguir lendo Conversas de escaparate. O entroido interminábel
Fidel Vidal. -Acompañaríasme a dar un paseo agora que non hai ninguén?
-Sería un pracer e unha honra pero pode chegar alguén.
-A estas horas?
-Un osmón ou unha mirona xamais pensa nas horas. Ademais resultaría unha estrañeza que nos viran collidas da man.
-Quen falou de pasear agarradas?
-E con estes sombreiros? Seguir lendo Conversas de escaparate. Felicidade
Fidel Vidal. No seu mellor momento creativo, e meses antes da súa desaparición aos 41 anos de idade, a editorial Espiral Maior saca a luz a súa derradeira obra: Intempéirome. Desde o comezo, con Demasiado equilibrio (1986), Tigres como cabalos (1990) e un agasallo ao seu fillo en Darío no diario (1996), na poética de Xela hai unha constante chamada á rebeldía, unha loita por saír ao aire libre, por romper coa represión e a claustrofobia ao que nos somete “o espazo asfixiante e limitador” imposto pola sociedade. Seguir lendo Xela Arias ía en serio