X. Ricardo Losada. Pode que a moitos vos sorprenda que lle chame soso a Jordan Belfort, O lobo de Wall Street no que se basea a última película de Scorsese. Pero se vos digo que era un broker que a partir de mediados dos oitenta fixo millóns de dólares, xa sabedes como viviu: diñeiro, mulleres, drogas, festas, e esa inmoralidade exhibicionista de quen se cre por riba do ben e do mal, e vive para superar todos os límites, como ese de contratar un grupo de ananos para unha das festas da empresa co fin de que se deixen lanzar polos brokers contra unha diana.  

Non acepto que tipos que fagan ese tipo de cousas sexan divertidos. Só o son nunha sociedade que considera máis divertida a unha persoa que se aburre toda a semana e vive a tope o sábado pola noite, que a outra que se divirte sen sobresaltos todos os días. Jordan é dos primeiros. Un tipo insatisfeito na súa vida cotiá que necesita subidóns esporádicos para esconder o baleiro da súa vida. E como ese baleiro é cada vez máis profundo, diríxese desesperadamente cara o último límite, ese que os nihilistas chaman nada. É fácil de demostrar. Cando a policía o detivo por delitos económicos, Jordan pactou co fiscal unha rebaixa de condena de cárcere de 30 a 3 anos a cambio de delatar os amigos. Á hora da verdade, superar límites xa non era divertido.

Miña avoa Marcelina si que era divertida. Nunca se aburriu, iso que sempre vestía de negro, tiña as engurras dunha vida dura (fora pesca en dúas posguerras), repetía sempre as mesmas conversas, os mesmos xestos, as mesmas rutinas. Unha das experiencias máis gratas da miña vida (a única realmente metafísica) era vela sentada na rúa falando con outras vellas nas noites de verán. Se pasabas por onde estaban, sobre todo caladas, percibías a serenidade coa que gozaban o pracer infinito de estar vivas. Quen sabe o inmensamente divertido que é respirar ten a chave da felicidade.

Miña avoa naceu nunha vila mísera. Viaxou a Cuba a servir. Volveu, e casou cun mariñeiro, digamos, difícil. Axudou a levantar unha familia de cinco netos. O seu ocio consistiu en vernos estudar na cociña sabendo que teriamos unha vida mellor cá dela. Morreu dun cancro e mentres, encamada, escondía a dor para que nós non sufrísemos, divertiuse como nunca vendo con que devoción a atendía a súa única filla. Cando a enterraron, recordei que nas ceas de Nadal, mentres toda a familia cantaba, ela permanecía en segundo plano, calada. Eu, que xa fora educado nunha sociedade máis parecida á de Jordan que á dela, pensando que se aburría, pedíalle que cantase. Non sabía que era a que máis se divertía.