Un país á poula

20080301000856-viejos-sentadosAntón Riveiro Coello. A poboación galega é vella e aínda o vai ser moito máis. Arrepía pensar que volvemos ao número de mortes de 1945 cando a media de idade da mortalidade andaba polos 55 anos e non polos 80 de agora. Non nacen nenos dabondo para lles darmos a volta aos datos da pirámide que ten os banzos superiores con máis membros que a base onde están os cativos e a mocidade. As perspectivas son duras e o rural xa leva sendo dende hai moitos anos un lugar sedentario, onde os vellos gozan dun retiro merecido.

O país está á poula e no rural xa non hai máis acto social que o dos enterros. Na aldea en que vivían os meus avós maternos xa non ficaba máis ca unha nena entre máis de douscentos veciños. Era unha excepción, que hoxe xa nin se dá. Lembro que o único taboleiro das noticias importantes que había eran as necrolóxicas pegadas nos postes da luz. Nese espazo, que tiña algo de rede social, a miña avoa, orgullosa, mesmo aproveitaba para poñer os recortes de periódico que recollían a noticia dalgún premio literario que eu gañara. Era o mellor dos altofalantes nunha poboación envellecida. Necrologicas árbolNon esquezo o día que me fixeron unha homenaxe no concello de Baltar e o cura puxo á mesma hora do acto un cabodano. Foi unha afronta que a miña avoa nunca lle perdoaría ao cura.

Si, somos vellos e, de seguirmos así, morreremos coa chave da casa na man, sen termos nin tan sequera quen vaia ao noso enterro. Ás veces, falo en broma cos amigos dunha asociación cultural á que pertenzo e decatámonos da necesidade de nos renovarmos porque os socios tamén nos facemos vellos. De non poñermos remedio, xa me vexo anunciando os actos culturais con necrolóxicas nos postes da luz e convocando o persoal nos tanatorios, que é o lugar onde haberá máis ambiente.

3 comentarios en “Un país á poula

  1. Prezadas Carme e Magdalena, grazas polas vosas achegas tan interesantes. E si, xa que imos ser un país de vellos, talvez sexa boa idea bailar máis, aínda que sexa nos tanatorios. Bicos

  2. Estimado Antón:
    Se dice que no nacen niños porque la mujer no cuenta con la ayuda necesaria para sacar adelante una familia numerosa. (Y no me refiero a las familias numerosas de antaño…). Puede que sea esa la razón principal; pero no la única. Hoy la mujer dejó de ser la de la “pata quebrada”; puesto que ya no necesita del hombre en la cuestión económica y tampoco en lo que se refiere a su relación social. O lo que es lo mismo: puede hacer de su capa un sayo sin que nadie le pida cuentas, y los niños coartan su libertad. (No generalizo, por supuesto).
    Lo de la población envejecida lo pude comprobar el viernes pasado: andaba en busca de un libro en las bibliotecas municipales -inalcanzable en librerías- y, en vista de que en los centros cercanos a mi zona no lo tenían, me fui a uno bastante alejado.
    Para acceder a la biblioteca había que subir una rampa empinada a la que daba un ventanal del piso bajo. Cuando ascendía por la rampa, llamó mi atención la música que se oía a través del ventanal: el tango “Caminito”. Al volverme pude comprobar que la música partía de un gigantesco salón en el que bailaba, sin apenas espacio para moverse, un exorbitante gentío de avanzada edad.
    Lo más gracioso es que a la salida de la biblioteca -al ir a tomar el autobús- coincidí con un grupo de asistentes al baile (uno de ellos con andador) y, aunque suelo llevar un libro para leer durante los viajes, no hubo lugar: la algarabía que organizaban los abueletes -las mujeres sobre todo, comentando sus conquistas y también los piques con “alguna lagartona que se creía la reina del baile”- no daba cabida a lecturas. Parecían adolescentes. Y eso no es todo: a juzgar por los comentarios que hacían, cada día frecuentaban un salón de baile distinto, según el distrito que tocase. ¡Bendita juventud…! Con semejante marcha no es de extrañar que la esperanza de vida sobrepase los ochenta.
    Es curioso: en verano le comento a Magdalena que la vida social palmeirana se desarrolla en torno al tanatorio, el atrio de la iglesia y el cementerio. Pero, por lo que veo, no solo ocurre en verano. ¿No será que se baila poco?
    Felices sueños.

  3. Efectivamente, las perspectivas no son nada halagüeñas, antaño nuestra raza era muy evolutiva socialmente,pero ahora dada la precariedad de los trabajos nadie se dispone a prolongar la cadena, porque no es lo mismo mantener y educar a un hijo, que a tres o cuatro.
    Esos “actos sociales” a los que tú aludes, aquí en nuestro pueblo se multiplican desde hace unos años. Todas las semanas ves los escaparates llenos de esquelas; precisamente para esta semana entrante hay cinco aniversarios, y una, que en el día de ayer, 17 de enero, entró en la década del número siete, se esfuerza para no establecer una relación “causa- efecto”, la bola blanca “tiempo” golpeando a la bola negra “deceso”. ¡¡Dios Santo!! como vuela el tiempo.
    Y como no quiero entrar hoy en uno de esos estados de melancolía anímica, ya me voy despidiendo; me están esperando los deberes escolares de las clases cognitivas que aún no he tenido tiempo de hacer.
    Besiños palmeiráns, querido Antón.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *