Francisco Ant. Vidal Blanco. Cando o mal aperta botamos man do que sexa e onde o médico non pode o curandeiro anima, xa sexa co uso da lixivia ou co emprego de pedriñas de cores porque cada cor ten o seu efecto sobre non sei que parte do corpo. Mais postos a escoller sistemas absurdos eu escollería curar os males do fígado rezándolle a un carrasco na hora do amencer, durante nove días, mentres se rega cos escuros ouriños do doente, ou devolver o ánimo e a afouteza levantando a paletilla, que ó menos ten algo de rito ancestral, de comuñón coa natureza. O caso é que, moitos destes remedios, tan fantásticos como aventurados, aportan un certo alivio que está máis na mente ca na parte danada. Á fin todo placebo é un timo por compaixón.

Cantas veces, diante de enfermidades incurables, non se evita a desesperación con carameliños azucrados que o médico fai pasar por menciñas?. O efecto placebo, é a cara amable das pseudomenciñas de outrora. O placebo é unha mentira bondadosa que se estuda nas facultades sen libro de texto, unha necesidade dos desafiuzados. E así mesmo podemos falar do efecto médico, pois igual ca noutrora era de alivio visitar ó sancristán que che impoñía o santo cunha pregaria rutineira para alivio de todos os males, agora é o coller vez no ambulatorio para que o doutor che bote unha man polo lombo, che dea dúas palmadiñas e diga que estás coma unha rosa e mellor estarás se tomas ou fas esta ou estoutra cousa. Tantas veces, as palabras dunha autoridade ou suposta autoridade na materia é a mellor menciña, e por iso nunca me queixo do que tarda o meu médico con cada doente e aínda propoñería que se lle ampliase o tempo estipulado de consulta, porque todos sabemos que un doutor amable pode mellorar a saúde do paciente, ou ó menos aliviala, sen grandes gastos para a Seguridade Social. Falta facer o cálculo de canto se aforra en medicamentos por minuto de consulta.