Labazadas

bofetada-749802Antón Riveiro Coello. Chama a atención a condena de dous meses de cárcere para esa nai que lle deu dúas labazadas ao seu fillo de 10 anos por negarse a dar unha ducha. Na estimación dos xuíces concretouse un delito de maltrato no eido da violencia doméstica. Como a nai carece de antecedentes, a pena queda neses dous meses, que pode substituír por traballos comunitarios, e tampouco se poderá achegar ao pequeno a menos de douscentos metros durante o período de seis meses. Aínda que me gustaría ter máis datos desta historia, a medida, que a moita xente lle resulta excesiva, mesmo escandalosa, a min paréceme valente e xusta porque non só se está condenando a unha nai que, seguramente, perdeu os papeis, senón tamén a parte dunha sociedade que segue a ver no castigo físico un xeito de endereitar a educación dos fillos. A sentenza, cando menos, actualiza o debate e lévanos a todos a reflexionar sobre a falta de paciencia para impoñer un criterio cunha violencia que, como xa é cousa sabida, só xerará máis violencia no futuro. Do mesmo xeito que a letra hai tempo que deixou de entrar con sangue, non pode haber un só argumento para unha labazada, nin saudade para o pau varredor ou as zapatillas voadoras das nais, acompañadas do cinto paterno nas nádegas. Unha labazada sempre é unha derrota da intelixencia. Con todo, pódese castigar e establecer límites. Para iso hai que procurar estratexias. Nunha época en que pegar estaba ben visto, eu tiven a sorte duns pais que non o facían, e ese exemplo mirei de o manter coas miñas fillas, que, probablemente, preferirían un par de labazadas antes que aqueles castigos insufribles de non poderen ver un capítulo da serie Mareas vivas porque se portaran mal. Man de santo.

4 comentarios en “Labazadas

  1. Prezada Magdalena: comprendo o teu razoamento, pero estou seguro de que detrás desa sentencia hai moito máis que o titular periodístico. Non creo que a decisión da xuíza se basease só na labazada por obrigar o fillo a dar unha ducha. Ten que haber moitas máis cousas dentro do caso concreto. Cando pensamos nun pai ou nunha nai sempre estamos pensando en cousas fermosas e protectoras, pero non sempre é así. Do mesmo xeito que hai malos fillos tamén hai malos pais. Con todo, a min o que me interesaba era a cuestión de fondo, que é a de non empregar a violencia en ningún caso, porque non serve para educar e creo que niso estamos de acordo.
    Con respecto ao de roubar un libro, eu tamén o fixen, e máis dunha vez, pero tiven máis sorte ca ti porque non me pillaron.
    E, si, non esquezo a promesa. Na próxima vez que cadremos, levareiche a Laura dedicada.
    Apertas

    1. Benqueridos Antón e Magdalena:
      A ambos os dous, por roubardes un libro -e máis no caso de Magdalena por ser denunciada-, os pais o que deberían facer é darvos un premio. Xamais un castigo. As consecuencias dun castigo físico, dunha labazada ou dunhas azoutas, hai ben tempo que as estudou Freud precisamente nun texto de 1919 que leva por título precisamente o de “Pegan a un neno”.
      Aínda que non sexa politicamente correcto deixádeme gritar: Vivan os cativos que rouban libros!

  2. Querido Antón:
    Siento tener que decirte que no estoy de acuerdo con tu “veredicto”. Yo tampoco soy partidaria del castigo físico, no concibo que haya padres que puedan pegarle a sus hijos con el cinturón o con la zapatilla por que yo jamás he recibido tal castigo, ni tampoco lo he practicado. Pero si eso me parece retrógrado y malévolo, de igual modo me parece que un juez por una bofetada a un niño díscolo y perezoso condene a una madre a estar alejada de su hijo en un período de seis meses. No veo por ningún lado esa valiente justicia que mencionas. Es cierto que hay otros métodos a seguir y seguramente más eficaces, como sacarle el móvil o no dejarle ver la televisión; seguro que eso le dolería mucho más que esa “labazada” pero…
    Recuerdo la primera y única vez que mi madre me dio un pequeño soplamocos por causa justificada: robé un libro. Había ido con una amiga a casa de unos conocidos de la mencionada. Encima de una mesa vi un cómic del “Capitán Trueno”, aquellos hermosos dibujos de Ambrós con la princesa vikinga de Thule y el guapo capitán a su lado me enamoraron, y en en descuido cometí por primera vez el delito de afanar lo que no me pertenecía pero que deseaba con ansias. Me acerqué a la mesa y levanté disimuladamente la falda y lo escondí en las bragas. Al día siguiente el conocido de mi amiga y dueño de aquel ejemplar se lo dijo a mi madre. Fui a devolvérselo con dolor de corazón y con aquel amargo velo que cubría mis ojos por doble motivo: vergüenza y pérdida del ejemplar. Me dolió más que la bofetada. Tenía nueve años. A partir de aquel día, mi venganza no fue la de denunciar a mi madre. Separarme de ella sería terrible; me vengué cogiéndole solapadamente sus novelas de Corín Tellado y Carlos de Santander escondiendo una cada día debajo del colchón y leyéndolas por las noches. Eran para mayores, esa era la venganza.
    Ah, quiero recordarte, querido Antón – ya que estoy mencionando libros – que tienes una deuda conmigo. “Laura no deserto” la estoy esperando con los brazos abiertos. Lo prometido es deuda, la espero con una buena dedicatoria.
    Moitos biquiños palmeiráns, e non seas tan duro con quen quer o mellor para os fillos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *