O espanta Orcos

John-Howe-Uruk-HaiDomingo Regueira. O orco de Virxilio nada tiña que ver co noso; só hai unha lixeira afinidade ao situalo no fondo dos océanos.        Contan uns palmeiráns que, somerxidos nunha campá das plataformas do Mar do Norte, o viron baixar.

       Procedía da rexión dos hiperbóreos e, cando chegaba á ría, emerxía na praia do  Baluarte onde unha eufórica comitiva canina o recibía.

          Na fatídica noite, o enxoito boi de ollos caídos e protésicos andares, calexeaba polas suevas corredoiras cando ocorreu o laiado quebranto:

          Un taberneiro sae á porta e, sen mirar, verte o polbeiro cheo de serraduras e cabichas por riba do Orco.

      –Que fas!? —díxolle un que vertía augas dende o talleiro–. Non ves que é a Santa Compaña!

       –Pois que vaian por outro lado! —contestou irreverente o taberneiro–. E ti, que falas, que lle estabas mexando por riba!

         –Eu empecei antes de que eles pasaran!

         O Orco, con resignada ollada, tirou para diante.

        Tate, Xan!

    Brúa o Orco, e os veciños fúndense nos xergóns de caropa. Afrouxan o corazón, a respiración e os calzóns.

       O silencio nocturnal é un ben da humanidade intelixente, e a súa profanación evidencia que de intelixente, nin pisca!

       Ai Ghomiños, meu home… temos o Orco no soportal! Xesús, o que tal nos sucedeu!

       Gómez, despois de cear, o que máis desexaba era descansar os ósiños.

     Isolina, con cara de espanto, non paraba; da sala para a alcoba e da alcoba para a solaina.

     Ai Ghomes!, que alí onde se detén, din que leva unha alma para os profundos avernos!

     –O que faltaba; veño de aghuar catro ferrados e aghora teño que lidar contigho e mais co Orco. Déixame durmir e non me amoles con esas estremonías!

    Lina, agarrada á punta do mandil, daba xiros rezando cantas ladaíñas lle viñan á cabeza: Virgo potens, virgo clemens, virgo fidelis

    Gómez, facendo o catro, estaba que fervía.

    E estoupou! Correu á varanda da solaina e con medio corpo fóra…

     Aghgggggh!!! !!! !!!…

  Ata lle saíu unha amígdala. Aterrorizados, os pergueñados saen do soportal nun mondongo de ais, muxidos e gruñidos, quebrando na estampida o arcano espectro.

     E así foi como nos quedamos sen a festa do noso Orco, onde a parroquia podía vivir do evento paranormal, convocando a nigromantes como Rappel, Aramis, a bruxa Lola, e taumaturgos como Raxoi, Hernando e Villalobos.

     Barracas e melindres; alugueiros de balcóns, binoculares e gafas de visión nocturna; souvenirs de cunchas, llapas, caramuxos e grilandas  de carabeiros. Unha mina!

     Na actualidade temos rexedores espanta orcos que lle ganan a Gómez, poñendo perniciosos decibelios ata o día, no seu afán de alienar a nenos, votantes e boureis.

3 comentarios en “O espanta Orcos

  1. Querido Mingucho:
    Aunque miedosa, nunca quise quedarme con la duda, si creí ver o escuchar algo que entrañase misterio, como cuando de pequeña, al entrar en un cuarto a oscuras, me parecía haber visto a algún extraño sentado en una silla o tumbado en una cama: en vez de echar a correr, optaba por asegurarme de que la vista no me engañaba. El intruso siempre resultaba ser un montón de ropa o algo por el estilo.
    Con el Orco, me ocurría lo mismo: más de una noche me levanté para comprobar, con la contraventana entornada, sus correrías nocturnas y lo único que lograba ver era una jauría de perros deambulando por la carretera. En una ocasión llegué a creer que el perro más grande y que iba a la cabeza del grupo, era el Orco.
    Más que el Orco me asustaban las tronadas. Pero mucho más a mi padre. En esas ocasiones me hacía rezar una retahíla de letanías, bien alto para que se oyese desde su cuarto: “Santo Dios, santo fuerte, santo inmortal…”, “Aplácame, Dios, tu ira…” , “Santa Bárbara bendita…” y lo qué se me ocurriese.
    ¡Cuántos recuerdos nos haces revivir, Mingucho! Y el humor que le insuflas a tus relatos…
    Felices sueños.

  2. Bos días, noso Mingucho:

    Que tiempos aquellos en que el orco era más protagonista en el velatorio que el mismo difunto. En aquellos velorios donde era la única ocasión en que se justificaban la gula y la embriaguez a la salud del finado.
    Recuerdo también cuando jugábamos en la playa del Baluarte, y cuando la puesta del sol hacía desaparecer el horizonte era la hora en la que nuestros padres nos esperaban para cenar, entonces el más hambriento gritaba: “¡ Vámonos, que vai a vir o orco! ” – pues como bien recuerdas, decían que el orco salía del mar – y todos, pies para que os quiero.
    Todavía recuerdo cuando una de nosotras al escapar se le cruzó un gato delante y se cayó en la arena, ella como no había visto al minino, al notar que algo invisible le sujetaba las piernas pensó que había sido el “de protésicos andares” quien la había tirado al suelo; cuando fuimos a levantarla, el olor del gas orgánico que emanaba de la pobre muchacha nos hizo comprender que su cuerpo había respondido a una llamada de la naturaleza, y al sacarla del error señalando al gato que estaba a unos metros mirándonos con cara de asustado, nuestra compañera se dejó llevar hasta una poza donde pudo lavarse un poco y dejar aquel lienzo con el contenido de su incontinencia, encima de una piedra, para que el viento, el sol, el mar, “ou o boi de ollos caídos” hicieran con ello lo que les placiera.

    Graciñas, noso Mingucho. Biquiños desde o Brañal ó Porto.

    1. A Mary e Magda.

      Queridas e admiradas veciñas:
      A miña plebea validade inflámase de emoción ao verse honrada pola vosa estimada correspondencia cargada de emotivas citas dun mundo que noutrora, —non moi lonxana— foron parte da nosa cultura relixiosa-pagán, dos nosos tremores e prudencias.

      Tamén aprecio nas vosas apostilas, a minuciosidade con que analizades as miñas paupérrimas invencións —iso que moitas, sufriron a metamorfose do noso ilustre corrector (emetea)— literarias: “protésicos…”, “boi de ollos…” ou “Silencios nocturnais”.

      As comitivas fantasmais que deambulaban coa facha polos camiños, e as nosas nais que nos torturaban con aquelas interminables letanías, ——que como ben dis Carmen, había que ouvealas para que se sentisen dende a outra alcoba—, forxaron esta xeración —coma a miña—, que non fai mais que elucubrar nestas “estremonias”

      Os interminables rosarios, eran un suplicio, unha tortura, un maltrato infantil, —se fose hoxe ían presas— cuxas pregarias chegaban o Ceo en forma de perorata. Non tiñan nin pisca de fervor.

      Magda conta de cando estaban en uso aquelas falas: “De las nueve a las diez, deja la noche para quién es”, e o solpor había que abandonar a praia por medo os espíritos da noite. Estes existían e como tal provocaban espaventos, visións e descargas espontáneas.

      Nestes ambientes tamén houbo xente ousada e irreverente que desafiaban a cantos espectros ou almas en pena se lle cruzaban por diante.

      Así nos velorios entre conto e conto dábanse estes ripios:

      Cun repelús na cara de limón; ,

      —Ai! o que tal beben estes homes!
      —María, vótame outra pisca.

      Bicos dende o Eitón para o Brañal e Madrí.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *