Punta das Crechas

BL11C8F1_222428Ramiro Ouviña O. É de noite. As nove do 21 de decembro. Venta como se ouvease a morte, e a chuvia arremuíñase ao noso redor. Os paraventos non son quen de espallala lonxe das nosas facianas. O bambeo do barco move a cortina da derrota, chiscando o seu ollo de luz e escuridade. Saímos do Caribe hai doce días, con rumbo directo ao Canal da Mancha. «Se cadra -pensei-, aínda chegamos a tempo para pasar o Nadal en Antwerpen».

Son case corenta horas sen baixar ao camarote. A depresión no noroeste de Irlanda leva dous días botando enriba nosa ventos e mares sen fin. Semella que a luz da Pointe de Créac`h, da illa de Ouessant, non vaia cegar nunca os nosos ollos. Dóenme as pernas. Estou canso e quixera estar só. Noto algo estraño, nervioso, no ambiente. Xente que entra na ponte, bisba ao temoneiro e a Xurxo, o serviola, e vaise.

«Outro», di Mosteiro dende o temón, ollando a Xurxo que refrega as mans, ao escoitar uns brados que veñen de abaixo.

Non sei se a vexo ou a quero ver pero, aberta un pouquiño por estribor, xorde unha faísca de luz, feble, fugaz. Finco as mans como gadoupas no aceiro do paravento e comezo a contar: un, dous, tres… Bátese cun golpe brutal a porta da derrota e escóitase berrar.

-Gañamos! Doce a un!

É, si. É. Ouessant á vista!

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *