Marina Losada Vicente. Imaxínome contándolle á miña avoa a lei suíza de prohibir cocer as lagostas e especies similares en auga quente. Vivas. Imaxínome explicándolle que o animal o pasa mal, que sofre. Figúraseme que a resposta sería unha pregunta: -E lo, queixáronse as lagostas? Miña nai, paréceme a min, estaría máis disposta a atender, para algo ten unha neta vegana… mais pensou algunha vez que o marisco sofre cando o cocemos? A lei helvética indica que o animal debe ser anestesiado ou atordado antes do sacrificio… Como? Nin que dicir ten que non iría eu con este conto estando meu pai diante, nada amigo de novidades -non come pizza por ser un invento “moderno”-, que diría que son “trioladas”.
Pero resulta que a receita para cocer nécoras e centolas que a avoa nos pasou é que, se están vivas, se botan en auga fría, para que non lles caían as patas do “susto”. Podemos pensar que esta regra é menos invasora que a da auga quente das lagostas vivas? Ao facerse a fogo lento, parece que se van atordando elas soas, igual que fai a ra que se deixa cocer aos poucos, meténdoa en auga fría. Mais escapa da auga quente, “síndrome da ra fervida” (película documental “Unha verdade incómoda”).
Non digo que me faga vegana, nin sequera que vaia deixar de cociñar crustáceos como ata agora -a forma de anestesiar da lei suíza non está ao alcance de fogares como o meu-, mais si que lle darei unha voltiña ao tema!
Certo, querida Marina. As xirafas emiten un son insonoro. Outro paradoxo da vida.
Moitos biquiños.
Boas noites, querida Marina:
Túa avoa tiña razón. O marisco vivo cócese en auga fría, en auga a ferver, só si está morto.
En unha ocasión oínlle contar na radio a Pilar Cernuda que un día quixo cocer un bogavante e que cando empezou a ferver a auga que berraba coma un descosido. Ninguén a creía, e ela xuraba e perxuraba que fora certo.
Eu tamén penso que crer eso e inconcebible, pero tamén Sara a muller de Abraam era inconcebible e concibeu.
Dende aquela cando cozo o marisco, por si acaso, conto os minutos da cocción e marcho para limpar o baño. Prefiro que se me subleven os apetitos co cheiriño das centolas xa cocidas, ca cos berros dos crustáceos.
Bicos e apertas palmeiranas, querida Marina.
Un libro que lle merquei ao neto asegura que as xirafas non emiten ningún tipo de son. Que non falan. Máis saben expresar todo o que sentes con bicos e abrazos, caras de enfado, e non precisan a “voz” para relacionarse. As centolas e as nécoras poden estar nese caso. Na miña infancia matábanse os coellos dándolle cun pau no pescozo. De facelo meu pai, o golpe era certeiro. De facelo miña nai… a cousa era outra, a muller pasábao tan mal que non daba acertado.
Temos que portarnos cos animais con algo máis de humanidade. Bicos, Magdalena.
Querida Marina:
A túa entrada fíxome lembrar algo que me ocorreu sendo unha rapaza: a un tío médico que tiña en Aguiño, regaláronlle un par de langostas. Polo visto había que cocelas en auga fervendo, e nin miña tía nin a criada (hoxe: “empregada do fogar”) nin eu, atreviámonos a meter os crustáceos na ola. Mentres tanto as langostas, alleas ao que se cocía, saíronse da fonte e paseábanse tranquilas polo chan da cociña.
O mundo está concebido dese xeito…
Como o meu presuposto non da para máis que marisco conxelado, non teño ese problema de conciencia.
Unha aperta.
A mi a túa entrada levoume a “representante de comercio”, en tempos “viaxante”. Mudas as formas, mudas as ideas, máis algunhas persoas non mudan nunca. Intento non ser desas. Intento mudar todo o que faga falta, ser flexible e deixarme enchoupar por aires novos , sempre que se sustenten en mellorar a vida común, aínda que cada vez o fago máis lentamente. Bicos, Carmen.