Fidel Vidal. -Xamais soubo do efecto que causou a súa ollada de esguello compartindo ambos os dous un sorriso tan breve como sutil. Visto e non visto, a brevidade para o resto da miña vida. Efémero. Como pode ser efémero este sentir nunha necesitada de paixón? Unha mirada, a miña, demandando o roce dos seus beizos. Aquel descoñecido, sen o pretender, decidiu por min. Así me agocho doutras tentacións por non traizoar o noso amor. Un amor non correspondido, diredes. Pero non, o meu amor non necesita correspondencia ningunha. Abóndame co seu recordo. Aínda hoxe, ao amparo deste paraugas, penso nel, síntoo como se estivese presente. Non quero esgazar a ilusión dun soño que me mantén viva.
O descoñecido non me seduciu, fun eu a sedutora, a conquistadora de tanta graza. Din que o tempo e a distancia poranos a proba. Mais transcorreron semanas -ou meses?-, e o meu corazón segue a latexar como o primeiro e único día. Os verdadeiros amantes persisten na mesma raia emocional. Resistirei distancia e tempo sen dificultade, e non vou ser vítima de baballadas falangueiras nin de falsas promesas. Estou a salvo de traizóns, agás as miñas -sen perigo por esta banda, prométoo-, e mesmo de envexas. Ou de celos. Porque a súa esposa –supoño que era a muller que o agarraba de ganchete- nin se decatou do noso íntimo segredo. Ou disimulou? Amarrada a este meu amor, por fin véxome libre.
Prezado Fidel:
Quen non sintiu a picadura dun namoramento a primeira vista?
Aínda moi pequena, unha amiga da miña nai levoume a pasar uns días na súa casa de Caleiro e o domingo asistín ao catecismo cos nenos da vila. Sentáronme xunto a un rapaz un pouco máis vello ca min. E, cousa curiosa, o seu nome quedoume gravado cando a catequista leu a lista dos nenos que ían recibir a Confirmación. Iso foi todo. Pero aquel nome e apelidos quedaron no meu recordo de por vida.
Nunca volvín a Caleiro e aínda un día, coa chegada da Informática, ocorréuseme buscar aquel nome no ordenador, sen resultado: eses apelidos, nada vulgares, por certo, acompañaban a outros nomes.
Como facedes para escribir en galego? O corrector cambia o seu antoxo o que escribo e teño que andar volta atrás.
Felices sonos.
Ai, prezada Carmen, os amoriños primeiros, xa se sabe: como a raíz do toxo verde. Unha marabilla. Grazas por compartir ese fermoso e tenro recordo. Saúde.
ANITA LA GORDA LAGARTONA NO TRAGA LA DROGA LATINA.
Sorte.
Vaia medo me metiches no corpo, casta e descastada Magdalena. Esta noite non vou durmir tranquilo pensando no coitelo da Lorena. Sexa como for as nosas bonecas de escaparate son ben limpas e dispostas. Calquera nai estaría contenta de as recibir como noras. Apertas e saúde.
ALÓ R. I. P., A PI ROLA, misión cOnsEgUIdA
A muller, Fidel, douse de conta da ollada de esguello de ambos os dous, e seguro, seguro, que iba pensando – “Se a viras as dez da mañá na casa facendo as labores como me ves a mín, de certo que esa paixón sería tan efémera como foi a ollada”.
Eu atopeinos pola rua peonil xusto cando saían do escaparate, e a muller mirando de esguello para el, levaba a mesma mirada de Lorena Bobbit cando se incomodaba.
Moitos castos biquiños sin olladas traidoras.
DROGA LATINA – con AUdÍmEtrO.