María Xesús Blanco. A luz do mediodía cega os ollos dos que miran á cámara. Naquela hora o mar petaba no peirao e as dornas bambeaban ás costas do fotógrafo. Escoiten o ruído dese outro tempo inmortalizado no papel. Intúese, máis aló da escena, un ruxerruxe lento de barcos achegándose á terra. E o bulicio canso dos mariñeiros carrexando as caixas de peixe. Despois de saír ás cinco da mañanciña levaban moitas horas ao lombo traballando arreo. Eran tempos difíciles. Os homes necesitaban os fillos para gañaren o pan de cada día. E a bravura do mar era o lugar cotián para uns rapaces que deberían habitar a escola. Pero aqueles barcos requirían traballadores, que todo se facía á man. As redes pedían mans rexas e curtidas que as botasen e moitos brazos temperados que as erguesen cheas de peixe. As mulleres e as fillas levarían logo o produto á conserveira ou á praza do mercado para vendelo. Familias enteiras bebían do mar para capear un presente fráxil, mergullado na escuridade da posguerra. Mais, arestora, o sol do mediodía ilumina os rostros dos que miran á cámara. Toca revisar as redes, remendar as que prenderon  nas pedras. Case escoitamos as conversas dos homes arredor do pito. E tamén as risas dos rapaces celebrando, á fin, un merecido descanso.