Olga Novo, perdoa se che digo…

9788416721245_1_2Gonzalo Trasbach. O infinito conmóveme e vivo na túa morte/ a ledicia de non perderte/ para sempre/ mentres a herba medre…

1. Que me perdoe Olga Novo. Que me perdoe se digo que… me parece que o nacemento da súa filla está na orixe deste Feliz Idade, pero tamén o está a morte do seu pai…

2. Que me perdoe se digo que… un tamén chorou ás agochadas sobre algúns dos poemas deste libro que visitei varias veces desde que chegou ás miñas mans como un regalo do ceo.

3. Que me perdoe se digo que a tarefa dun ou dunha poeta é facer visible o invisible, e, polo tanto, á forza ha de dialogar cos mortos. É nisto onde se distingue a boa literatura e a mellor poesía. E ti, parécemo Olga, ti non só falas co teu pai morto, senón cos que xa quedaron antes atrás tanto na túa ascendencia coma no mundo da literatura clásica, e mesmo no mundo do cinema, pero ademais tamén falas cos vivos. E dentro deles en primeiro lugar coa túa filla.  A túa meniña está vindo ao mundo, á vida, mentres o teu pai estase indo para o outro lado…Cando unha vida comeza a declinar, agroma unha flor (vida) nova e esplendorosa.

4. Perdoa que… me atreva a intercalar neste punto uns versos de Eccer Puer de James Joyce: <La joven vida respira/ sobre el cristal. / El mundo que no era/ viene para irse…>. E un pouco máis adiante di: <Un niño duerme: un viejo se marcha>.

5. Perdóame se digo que para ti a poesía é un acto radical de vida. Rescatas para nós o que non ollamos cando derramas un manto de luz sobre o que outros non vemos, ou o que está esquecido ou xa non lembramos, como ese <meu pai amaba a beleza das pedras>. Non es ti a que dis que a beleza salva? Pero tamén o di o teu admirado Wallace Stevens, cando escribe: <A morte é fonte de beleza> (As auroras de outono e outros poemas) e máis adiante engade: <ella hace que el sauce tiemble/ al sol para aquellas muchachas…>.

Foto: La Voz de Galicia
Foto: La Voz de Galicia

E se nomeo a Stevens, non é porque un queira cantar ou eloxiar a dor, o sufrimento, o terrible, a aflición ou a infelicidade, senón porque ti mesma, cara Olga, escolles uns versos do norteamericano para abrir a fiestra da Zona Tigre do teu libro: <Quen é o meu pai neste mundo, nesta casa/ na base do espírito?/ O pai do meu pai, o pai do seu pai, do seu…/Van sombras coma ventos/ de regreso a un proxenitor antes do pensamento, antes da fala,/ na cabeza do pasado>.

6. Que me perdoe Olga Novo por chorar lendo TÓTEM: <O pai ancestral e a filla posmoderna sentados xuntos ao/ pé dunha pereira que fan?/ En que punto da historia se/ reencontran?>.

7. E se digo que me parece que a tarefa do/da poeta é facer visible o invisible, o que non ven os ollos dos que somos comúns, é porque dalgún xeito ti o dis en Eclipse de corazón: <Ver máis aló do invisible. Iso é o que fan os ollos da poesía…>. E tamén: <Aquí son/ o que ninguén ve/ nin verá nunca…>.

8. Coido que foi Cicerón quen definiu a GRACIA como a luz que o poeta esparexe sobre as cousas nas noites escuras do mundo. Non ilumina Olga Novo o que está na sombra, non ergue o candil da súa poesía para que vexamos na escuridade?

9. Que me perdoe esta muller que tamén naceu nunha aldea coma un, se digo que é unha poeta de verdade. Feita da pasta dos clásicos. É honesta porque escoita primeiro os sons do mundo e logo fálanos, fálanos con palabras que perduran, que non gasta o paso do tempo… E isto é así porque ela rega as vellas palabras cun orballo novo, e faino con paixón e emoción…

Foto: La Voz de Galicia
Foto: La Voz de Galicia

10. Se dicimos que escribe (fai) poesía auténtica (desculpa esta palabra tan usada) é porque trae ao presente o que está esquecido, tirado no cuarto dos obxetos que ninguén apreza, por iso dialoga cos mortos, dende Michaux a Bretón, pasando por Borges e Heidegger, pero tamén cos vivos, en primeiro lugar coa súa filla. Neste Feliz Idade Olga Novo, non lle dá un corpo, unha forma e á vez a palabra as voces que a antecederon? Non xunta pasado e presente pondo en marcha un tractor sen motor? Acaso non é a súa voz un volcán activo? Non rescata para nós feitos e rostros?

11. Non só confeso que chorei sobre as páxinas deste libro, que adoro e do que me fixen devoto, senón que afirmo que Olga Novo tenme atrapado, enganchado dende o arranque da súa obra poética. Que me perdoe se digo que é como unha chama que arde sen consumirse, que a súa raíz xorde da ferida nunha rocha e, como raíz campesiña que é, négase a extinguirse, aínda que xa non queden xentes nin campos para labrar.

12. E como chorei na meirande parte dos poemas, mentres o facía íame disolvendo en bágoas, á vez que regresaba inconscientemente ás oracións e pregarias que rezaba de neno, a unha especie de devoción piadosa, e sentía que amaba esta terra rica e pobre baixo un ceo inmenso e indiferente. Que me perdoe se digo…Perdoa este meu atrevemento.

8 comentarios en “Olga Novo, perdoa se che digo…

  1. Prezado Gonzalo:

    Sorpréndeme o cambio operado na temática do teu último artigo: todo nél é pura poesía. Coa formidable e sentida reseña que fas da obra de Olga Novo non podo deixar de achegarme a súa lectura. Apaixonante!!!

    Teño unha boa lista de libros destinados ás vacacións de verán. Espero poder lelos.

    Unha aperta.

    1. Buenos días, Carmen. Escribo para non perder a memoria. Pero escribir sobre poesía non me resulta tan sencillo coma facelo sobre discos. Recordo para escribir, pero escribir sobre a poesía de Olga, da que me convertín en devoto, custame moito. Estou lendo a Xela Arias, gustaríame ser capaz de escribir algo sobre ela do calibre do que fixo Fidel. Mais… non serei quen de acadalo. En calquera caso, aproveito para decirlle unha cusa a Magdalena: unha vez un home cunha nena á cachaperna cruzou o río Coroño polos pasais. Era inverno e a corrente forte. A súa dona choraba de medo e o home rezaba: Deus é bo o demo non é malo, Deus é bo e o demo non é malo. Cando pasou, dixo: que lle dén os dous. Cuestión de interpretar o Ben e o Mal doutro xeito. Apertas.

  2. Con qué impías palabras se despiden en esta cafetería. E eso que un deles leva por nome Fidel.
    Arrenegado sexa o demo para o inferno.
    Amén.

  3. Bos días, querido e prezado Gonzalo:

    Xa me alegrastes a mañá ca fermosura que escribistes sobre Olga Novo.

    Eu tamén chorei cando en un recital de poesía a escoitei falar con tanto amor de seu pai. Naquel poema que eu recordo contaba con tanto cariño cando seu proxenitor iba as feiras de Pedrafita a comprar ganado, e que debido a larga distancia que distaba da sua aldea os bois chegaban cos cascos sangrando. Eu tamén chorei co cariño que relataba o esquecemento no que naquel intre seu pai tiña xa da parella de bois e da vida daqueles anos pasados.

    Agora ao ler as palabras que lle dedicas a Olga Novo, púxoseme un nó na garganta, póis sempre pensei que o escritor que fala da música da que eu non entendo nin papa, ten corazón de poeta.

    Unha grande aperta, querido Gonzalo. Un gustazo ler entradas así.

    1. Bo día, aprezada Magdalena. Primeiro foi o verbo. E logo uns pastorciños anunciaron a transformación do verbo en palabra cantada. A parte musical da miña alma levoume o outro día a un disco da portuguesa Mariza onde di: “O Fado nasceu un día/ quando o vento mal bulía…”. Moitas gracias polas túas palabras.

  4. Que me perdoe Gonzalo Trasbach se lle digo que me emocionei lendo esta achega sobre o libro Feliz Idade de Olga Novo. Apertas e saúde.

    1. Bo día Fidel. Perdoame ti tamén por levarme ata Xela Arias, coa que me atopei onte despois de lerte a ti, nun café chamado “Denuncia do equilibrío”. Apertas e que sexa o que Deus ou o Demo queira.

      1. Era “Demaaiado” o equilibrio para non ser “Denuncia”. Moitas grazas, Gonzalo. Forte aperta e, como ti dis, que sexa o que Deus ou o Demo queiran.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *