Da emoción na arte

606px-Van_Gogh_-_Starry_Night_-_Google_Art_ProjectFidel Vidal. Thomas Wolfe nunha das súas novelas relata: “Alguén sae pola mañá e sente un aire fresco; chégalle un olor de calquera cousa, digamos que de pan tostado: hai un complexo de sensacións”. Ou olor a herba cortada, a coiro, cuarto pechado, a cocido de marisco, a fume. “Que devén cando morre o que o experimenta? Ou cando fai outra cousa? Que devén?”. A arte dá unha resposta. Dá unha duración ou unha eternidade a… ese complexo de sensacións que xa non é aprehendido como se fose vivido por alguén ou, se acaso, que vai ser aprehendido como se fose experimentado por un personaxe de novela, é dicir, por un personaxe ficticio.

Porque a percepción é xa en si mesma un coñecemento, un saber alén da mera sensación: un saber complexo, unha historia, en especial as impresións olfativas, as máis primarias e ateigadas de afectos. Cando alguén ule a tabaco está ulindo ao avó fumando, e se recibimos o olor da terra húmida podemos remontarnos aos días escampados de xogos na eira. Como o recendo a salitre fainos lembrar a praia onde nos divertíamos.

E que é o que fai un pintor? Un pintor dá consistencia aos perceptos, ou debería intentalo: arrancar sensacións daquilo que percibimos, das impresións, para convertelas en referencias universais desde o punto de vista máis humano. Facer que permanezan no tempo, como se fosen un documento para os tempos vindeiros, tal como require e se pretende nunha frase de Cézanne: “Hai que facer duradeiro o impresionismo” (Gilles Deleuze, Abecedario). Mais para que isto sexa posible, para que as impresións duren, imponse como imprescindible, sempre, a presenza emocional.

2 comentarios en “Da emoción na arte

  1. Efectivamente, querido Fidel, xa dicía aquel intelixente home que “As pegadas no nariz son máis intensas e abundantes que as que entran polos ollos. Xamais desaparece o recendo da escola e captamos deseguido o do cuarto da avoa”.

    A pintura e poesía muda, e a poesía, pintura que fala.

    Moitos castos biquiños, dunha de Palmeira que se vai agora mesmo para Ribeira.

    1. A nosa Magdalena, a voltas coa pintura que fala, poesía arrastrando en ouros, prosa que toca o piano, danza escoitando música, orquestras que toman cervexas, … unha autética festa de luz e son, un festival de prantos mesturados con risas e outros enseres de encargo que atopedes por aí. Para unha de Palmeira que onte foi a Ribeira, moitos castos e moito coidado co NARCO da CORNA.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *