As últimas palabras

Tomb_of_Menna_-_funeral_boat_200dpiAmancio Pampín Suárez. Preocu-pábao a morte, coma bo exipcio, mais coa diferenza de que a súa estaba escrita, en caracteres gregos e latinos, con selos imperiais. Sentíase tranquilo, en paz, a pesar dos golpes e das ofensas dos soldados no santuario, requisando papiros e esparexendo ouriños e excrementos polo templo igual que animais sen entendemento.

O oficial, ao ler os cargos, acusouno de paganismo, bruxería e diversos actos nefandos. Logo, mentres os seus subalternos se divertían coma bárbaros en pleno saqueo, confioulle, a saber por que, a causa daquel proceso e proceder. Alguén na corte, de seguro un espía pagado pola man dun eunuco insidioso, descubriu que era a derradeira persoa viva que sabía ler e escribir xeróglifos. Desde logo, aínda se escoitaba xente falar aquela lingua antiga e decrépita; incluso nos barrios humildes de Alexandría, alarifes, criadas e amas de cría teimaban en empregala; e case seguro que aínda quedaban vellos nómades do deserto apegados aos deuses e ás caducas tradicións, pero ningún tiña o seu poder. O don das palabras debuxadas.

As ordes esixían trasladalo, vivo e con discreción, a Constantinopla. Xa na capital, os verdugos arrincaríanlle os segredos dos tesouros dos faraóns que, avarentos e desconfiados, soterraran por séculos na inmensidade do deserto. O oficial, nun raro e arriscado xesto de compaixón, entregoulle dúas moedas de prata para Caronte. O sacerdote non preguntou, e o militar non explicou, que lle lembraba o seu pai, aló na aldea, nas montañas gregas, que se bautizara por medo, pero seguía fiel aos olímpicos en segredo.

Subírono a empurróns á faluca. O barqueiro, un nubio armado sentado a popa, pasaba as contas do rosario indiferente aos asuntos dos pasaxeiros. Limitábase a agardar a orde de soltar amarras e poñer rumbo ao norte, á civilización.

Desde a auga, o sacerdote ollou por última vez os elegantes capiteis hatóricos que, durante xeracións, acolleran a fieis e viaxeiros naquel recanto paradisíaco do Nilo. Volveu pensar na morte: a diferenza de Osiris, non resucitaría tras ser despezado. A súa mirada cruzouse coa do barqueiro e soubo que aceptaría o pago por levalo ao Alén. Apelaría o Xuízo dos deuses: ante Anubis, o seu corazón, puro e livián, alzaríase fronte ao peso da pluma de Maat tras consagrar a súa vida a unha causa perdida, pero xusta. E Thot, deus dos escribas, anotaría as súas últimas palabras.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *