Xerardo AgraFoxo. Como non está nos mapas, semella que non existe. Aquí non hai hoteis, nin museos, nin tendas de artesanía. Na súa praza tampouco existen restaurantes, nin cafés, nin terrazas ateigadas de homes. Os turistas apenas visitan esta insólita gaiola, un paraíso de terra reseca cinguido por rexos valados e un milleiro de palmeiras datileiras. Se un día –na túa viaxe polas marxes do gran deserto– decides achegarte a esta paraxe case bíblica, procura que os teus primeiros pasos sexan prudentes: non amoses a túa faciana adusta, nin as túas convulsións máis occidentais, nunca te apresures. Debes chamar con cautela no gran portalón que se abre entre as murallas –con dúas torres altas e ameadas– e preguntar polo “maire”, o único ancián que por saber ler é alcalde e carteiro. Ás veces, tamén fai de improvisado guía. Seguindo as súas cerimoniosas pegadas descubrirás os diferentes arrabaldes, a colmea de casas sen fiestras e as calellas case cegas –ateigadas de cativos e fortes recendos– construídas con teitos de adobe para gorecerse das calores máis abafantes. Se tes sorte, o “maire” mesmo te pode levar por esta sorte de labirinto ata a súa humilde vivenda: un cadrado cun pozo no centro e unha terraza –con parabólica incluída– que cobre o primeiro andar, onde dorme toda a familia cando o sol se oculta coma un moucho detrás das suaves e oscilantes dunas. Maadid impresiona aos ollos. Se un día precisas acougo, nada mellor que este refuxio perdido na raia do gran deserto, unha vila que pola súa fraxilidade e harmonía semella que non existe.