Carlos Mosteiro. Aí me vai outro verán ser ler o Ulises. Sempre me digo: “Deste verán non pasa”. Pero pasan os veráns, e chega setembro, e outro verán será. As calores e o verán son os inimigos naturais da alta literatura. Lembro con nostalxia a miña época de estudante. Pontevedra. O Caravela presidindo a Ferrería. Tantas da noite e fume sobre as nosas cabezas, daquela fumabamos, podíase fumar nos bares, e fumabamos compulsivamente, como se foran prohibir o tabaco ao día seguinte. Alí tododiós falaba do Ulises, todos o leran (ou sexa ninguén), era como un compañeiro de mesa, a marca da progresía, o salvoconduto que te metía directo no grupo dos elixidos, na intelectualidá. Se non leras o Ulises non eras ninguén. Pois sigo a ser un ninguén. Inda non lin o Ulises. E xa pasaron veráns. Quizais é unha desas cousas que un ten que facer antes de morrer, ao mellor é por iso que tampouco corre présa.

        Ben, deixemos de divagar, que non era disto do que quería falar e xa me van alá case a metade dos caracteres. No verán o que apetece é a literatura lixeira, e utilizo o de lixeira sen ningunha connotación pexorativa que conste, téñoo pasado grandes momentos con este tipo de libros, algúns dos meus referentes son lixeiros, libros que se entenden. Certo que a lixeireza non é necesariamente un valor literario, pero tampouco  o é a solemnidade se non vai acompañada do que ten que ir acompañada. Confeso sen reparos (e sen sentimento de culpa) que eu no verán adoito poñerme negro, e non estou a falar de bronceado. Dinlle unha voltiña ao meu amado Thompson (Jim), postos a excederme, fíxenme con toda a colección de novela negra de El País. Quizais me animou ver a Laíño papar en sentada e media a Donna Leon. Púxenme á cola. A novela deixoume un arrecendo contraditorio. Resolve con oficio e solvencia. Nótaselle as horas de voo e a experiencia: esa é a virtude, tamén o defecto. Boto de menos un salto, unha sorpresa, mesmo un sobresalto. Falta ese xogo sutil que che fai agrandar os ollos n’O candor do padre Brown de Chesterton ou n’O crime da rúa Morgue de Poe. Claro que para andar por esas alturas precísanse estadas considerables, e non todo o mundo as ten.

        Agradécese de todas as maneiras o amor que sempre amosa pola súa adorada Venecia. Sabe transmitirnos o arrecendo dos edificios e os canais. Nese amor polo Véneto é onde Donna Leon eleva o ton. Polo demais a novela é un traballo correcto dunha novelista que é un referente actual do xénero. Un bo libro para levar a praia.