Antón Riveiro Coello. Neno, afasta, non xogas. Espétame un dos maiores cando eu, con sete ou oito anos, me quero meter no partido adulto das Casas Baratas. Marcho fungando para casa e dou en chorar. É entón cando papá me dá un dos mellores agasallos da infancia. O domingo imos a Vigo. Celta-Madrid. Non dou creto. Vigo está lonxe de Xinzo e o Ondine de papá vai vello. Pero é certo. O domingo madrugamos, aínda que ao chegarmos a Ourense se estraga o motor e hai que coller o tren. É a miña primeira viaxe. En Balaídos todo é un fervedoiro. O corazón sae fóra do meu peito. Atronan as palabras nunha esgrima verbal que me asusta. Os meus ollos non son quen de atrapar semellante acontecemento. A belicosidade unánime das bancadas quere frear os ataques do Madrid ou os eléctricos caneos de Amancio. Hai un silencio conmovido no gol contrario, pero a euforia da vitoria deixa nas bancadas unha cordialidade festiva e ruidosa. Abandonamos o estadio, e, nunha cafetería, logro que Amancio e Fernández Amado me asinen un balón que, xunta unha camiseta do Celta, vén de me mercar papá. Ao día seguinte, á saída do colexio, os maiores convídanme a xogar, pero eu afástome deles e agacho o meu balón regulamentario mentres, cunha chulería fiel e implacable, paseo a camiseta azul polo barrio.