Antonio Piñeiro. Neste pasado verán, Antonio Pérez amosounos unha colección atípica, fresca, paisaxística, litoral, sorprendente, nova. Nova en todos os sentidos, porque nunca tal fixera. Quizais, de cando en vez, algunha vista mariñeira, algún recuncho ou algún petouto que non deixaba de ter máis de personaxe ca de escenario. Quizais unha paisaxe de fondo ou de acompañamento. Pero non coma o motivo, alomenos non o principal, da súa obra. Nin moito menos coma unidade temática.

Antonio Pérez deu este paso. Unha pegada de auga e area. Pero unha pegada que non é só a de camiñar o seu lugar nas salas, nos espazos culturais ou nas coleccións, senón a de ocupar un lugar moi especial no noso devir emocional, no cotián das nosas percepcións abeiradas, atlánticas, largacías, soñadoras, sobre todo as nosas percepcións de neno eterno. Unha pegada que é, tamén, a dun chouto, a dunha prolongación das guechas paisaxísticas que lles medraran aos seus protagonistas habituais. A el mesmo como protagonista. Coma se se decatase, unha tarde, de que tiña que ir rematar algunha ourela ou algunha revolta que lle quedara incompleta debaixo do estonador de patacas ou a carón da agulla redeira.

Camiñante sobre un mar de nubes é o título co que Caspar David Friedrich, o pintor romántico, viría darnos este mesmo sentido. O do ser que latexa fronte a unha inmensidade, que olla o mar dende enriba da gran duna.

O Supinal, o Prado, Balieiros, o Vilar, a Cobasa, o Caramecheiro. Vostedes, seguramente, dirán comigo dúas cousas: Que eses son nomes de lugares, non xa vividos, senón vivos; e que as praias son tamén personaxe, que teñen o seu ser, a súa anatomía, coma os croios, os bruídos ou o animismo da nosa concepción ancestral. Coido que niso estamos. Presentar a paisaxe coma se estivese a vivir a carón de nós. Coma se ela, ou alguén, dentro dela, nos estivese a falar dende o tempo. Escoitar, deixármonos falar, recoñecer ese vínculo entre nós e a paisaxe, ollala tamén nesa secuencia interior, natural e silvestre que tanto nos achega á iconografía da infancia. Crear un álbum de vistas coas praias de Ribeira para telas, para volver soñalas ou volver vivilas. E, ai!, querido Antonio, se che dixera que, nesa saudade, botei de menos as nosas praias de barrio, a do Alemán, a de Canucho, a de Colomer, a de Bandourrío, aquela rampla con recendo a grelo, mexillón, chan de serradura e cabo de esparto. Ai!

Estando fronte á paisaxe distingo a súa alma. Non recordo quen, falando do animismo dos espazos, dixo isto, que en Antonio sería máis ben: «Estando fronte á paisaxe distingo a miña alma». Porque a mensaxe de Antonio é que en cada recuncho quedou -vive aínda- algo do que somos.