Xerardo AgraFoxo. Cando chegas a un lugar, debes prever cal será o teu próximo destino. Entón procura localizar a seguinte terminal. E aparecer alí ao día seguinte, ás primeiras horas da mañá, cando o abrente rebenta e as rúas comezan a ateigarse de motos e carretas de cabalos. Se tes sorte, talvez consigas unha cadeira ferruxenta. Se as indicacións non foron axeitadas, deberás dirixirte nun bicitaxi a outro arrabalde da cidade. E, para saír do labirinto, comezar coa mesma pregunta: E os camións? Semellan vellas máquinas de guerra. Non teñen nin cores, nin patria recoñecible, nin idade doada de calcular. Os seus trebellos, a chatarra máis antiga dos alpendres, pertencen a varias nacionalidades.

Viaxar nestes mecanos articulados non é barato: cada percorrido custa o salario dun día. Tampouco resulta rápido: sesenta quilómetros levan máis de tres horas. Nin parecen cómodos, nin seguros. Pero, se queres descubrir a realidade, palpar como respira o pobo, enfrontarte cos seus problemas cotiáns, nada mellor que mergullarte nestes camións, vellos cacharros que asustan cando escudriñas o seu morro aceirado. Neles sentirás o aprecio da xente, o acougo da súa ollada receptiva, aínda que nalgunha reviravolta do camiño talvez dubides da túa teima: atravesar “a terra máis fermosa“ nestas curiosas máquinas.