Agustín Agra. Leo. Leo unha tras outra as sete novelas que conforman a saga de Maqroll. Leo, deixándome levar pola calidade excelsa da prosa de Mutis, pola fondura das introspeccións do gavieiro –aquel que, como o seu creador, vivira nunha soa moitas vida. Leo. Leo e acompáñoo no seu periplo, nas súas empresas e tribulacións. Viaxo canda el, arrolado por un remol de exotismo que me trae reminiscencias de Avilés de Taramancos, percibindo no pelello a etérea ameaza que Conrad e o seu Marlow deixaran no aire no seu camiño cara ao horror. Déixome arrastrar, si, polo lirismo descarnado, polos personaxes orfos, sentindo como o texto me achega aos protagonistas á deriva de Bowles e o seu ceo protector…Leo. Leo nesta viaxe que non conduce senón á busca das propias fronteiras, cara aos recunchos afastados do interior dun mesmo. Leo nas vicisitudes de Maqroll como se estivese a mirarme nun espello, facendo escrutinio dos propios actos, deixándome levar pola fascinación de verme reflectido dun xeito semellante. Leo. Leo, si. Degoo cada páxina, mesmo cada palabra, co devezo imposible de non dar rematado, consciente de ser un lector afortunado. Afortunado, si, xa o dixen: instalado na certeza de ter gozado con Maqroll como poucas veces antes no exercicio dun dos praceres maiores: a lectura.