Xerardo AgraFoxo. Os  nomes non delatan a súa orixe. Unha mente lúcida bautizounas –Flying Pigeon ou Forever– cun claro sentido comercial. Ante a crise do transporte público os máximos dirixentes tomaron unha decisión: importar máis dun millón e medio das fábricas chinas. Pagáronse con varias zafras de azucre e algúns litros de ron. Os seus prezos eran relativamente baixos. Moitas entregáronse polos “méritos revolucionarios”. E comezaron a xurdir –coma caracois nun día solleiro– polas rúas e prazas das cidades.

Entón xurdiu outro problema: onde aparcalas? Imposible deixalas nas oficinas municipais ou nos negocios que están a abrollar por todo o país. O asunto era serio.  As dúbidas amoreáronse nos caletres dos xerarcas. Como solucionar este contratempo? Ata que un día un veciño tivo unha luminosa idea: apartou o mexedor do recibidor para que un amigo aparcase a súa prezada máquina. Outro día moveu a tele e a mesa onde pasaba o ferro. Outro trasladou todos os mobles da sala a un cuarto situado noutro andar da vivenda.

Despois colocou un aparatoso cartel enriba da porta: PARQUEO. A súa decisión imitárona outros veciños da “cuadra”. E tamén noutras cidades da illa. Así déronlle saída ao problema do aparcamento. E todos respiraron tranquilos.

Canto gaña cada mes con este negocio? “Ao redor de 1000 pesos”. E aquí,  é moito ou  é pouco? “Máis co salario dun mestre de escola”. Como o sabe? “Porque eu antes, era mestre”. E canto gañaba? “Ao redor de 20 dólares”.

Cada bicicleta, un peso. E un mestre menos.