María Xesús Blanco. Sempre mira a fotografía con tristeza. Faille lembrar o mexer inquedo do océano prendido embaixo da pasarela. Había pouco tempo que a puxeran. El, que tantas veces aloumiñara o van da duna. Que percorrera cada grao minúsculo de area, cada ruído salgado sen outro límite que as engurras do vento. Maldicira cada día os turistas e as excursións de estudantes. Nunca entendera qué se lles perdera por estes lares. El, que sempre estivera tan a gusto no areal que o vira nacer. Que nunca sentira inquedanza por ir a ningures. Eles foron os que mancaron o lombo da duna, dicía. Eles eran a razón dese ridículo camiño de táboas. Sabía que non era de todo verdade pero consolaba a súa xenreira con esas cavilacións. Aquela tarde de inverno abrigouse ben e tentou facer por vez primeira o percorrido sobre a madeira. O vento petaba na cara coma un bloque de xeo, mais el volveu sentir o devezo de fundir as dedas na area como o fixera tantas veces. Non lle tivo medo ao frío de xaneiro. Descalzouse. Mergullou os pés moi devagar e de súpeto escoitou un bramido de mar espantoso que parecía saír de embaixo da area.
Nunca máis volvería pisar a duna. Miraríaa todos os días dende a corredoira vella. Fermosa e distante. Libre. Sen ruídos alleos. Sen pasarela.