Xerardo AgraFoxo. Á saída da curva detivo o coche para contemplar a fortaleza. Un grupo de cativos descalzos xogaban cunha pelota pola terra ateigada de croios. Ela, cun sorriso inocente e a cute olivácea, achegouse cuns pasos medidos. Mentres el capturaba a paisaxe coa súa cámara, ela, cunha timidez que a delataba, abriu a man e pediulle un bombón. El abriu a mochila e… tiroulle unha foto. Cando volveu da viaxe, iluminou o seu escritorio.

         Trece anos despois detívose na mesma eira. Co retrato na man intentou localizar a moza. Era a “festa do año”, as rúas estaban baleiras. Tampouco albiscou ningún cativo. Entón petou nunha porta do arrabalde. “Coñézoa, chámase Najate”. “E onde vive? “Aquí mesmo, detrás da mesquita, nunha casa cun só andar”. “Está solteira?” Dubidou un intre. “Non, señor; separada, unha mágoa”. El quedou sorprendido. Non esperaba a resposta. “Veña comigo”. Vivía coa súa familia e tiña unha filla coa mesma cute da nai. “Lémbraste de min?” “Non”. “Esta rapaza es ti?” “Si, son eu”.  Ela non o recoñeceu, pero lembrou a escena. Nunca a retrataran. A nai ofreceu dátiles. O irmán, pan e aceite. O pai revelou a teima da filla dende aquel encontro: “Papá, onde estará a miña foto?”.  E todos sorriron.

       Pasaran trece anos e Najate semellaba feliz. Pero ao despedírense, cun aire máis amargo que melancólico, confesoulle os seus soños rotos. El, acovardado, aproveitou para capturar o sorriso da nena. “Traeranos esa foto algún día?”, inquiriu ela.

          Non soubo que dicirlle.