Xerardo AgraFoxo. “Grazas á contraportada dun libro souben que residía en Brno un home que dedicara boa parte da súa vida a viaxar por moitos desertos do planeta”. Así comeza esta novela curta, onde Pavel, un cidadán checo cunha longa traxectoria académica, contacta cunha curiosa asociación chamada “Amigos do Deserto” para cumprir a súa teima de perderse por terras ermas. E consegue viaxar ao Sáhara marroquí, onde sofre unha profunda decepción porque se atopa “cun país sucio, hostil e con xentes pouco hospitalarias”. Volve abatido ao seu apartamento de Kromériz, pero engaiolado polas imaxes que tirou na súa aventura africana; sente nostalxia polos espazos baldeiros e decide facer outra viaxe. Neste caso, ao deserto alxeriano onde se deixa seducir por unha moza enigmática –“rosa, lila ou azul”–  e “as areas dese deserto que, segundo a Enciclopedia Británica, son as máis finas de todas as existentes no Sáhara”. Cando regresa, comeza a preparar a terceira viaxe, desta vez en solitario, para coñecer “á muller dos meus soños” e despois perderse pola rexión de Beni Abbés, onde pretende atopar novas experiencias.

Así é o argumento de O Amigo do deserto –Relato dunha vocación–, unha peza de tan só 120 páxinas nas que o autor –Pablo d´Ors (Madrid, 1963), conselleiro cultural do Vaticano–, cun estilo sobrio e pulcro, ateigado de fermosas imaxes e referencias sobre a busca da identidade, ofrece unha sentida homenaxe a Charles de Foucauld e Antoine de Saint-Exupéry, dous viaxeiros impenitentes na procura da “luz” e o “silencio”nos territorios máis ignotos do planeta Terra.