Antón Riveiro Coello. Ao avó coñecíano todos coma O Morto, malia que viviu case 94 anos. Eu sempre me conformei coa teoría de que a orixe do alcume estaba na cor lívida e hepática da súa pel, no seu aspecto macilento e enfermizo que convocaba esa impresión de mortalla. Mais todo viña de moi atrás, da súa morte de neno. Si, porque o avó morrera de neno. Ese día, o seu irmán maior seica tivera que subir no burro e cruzar a serra para avisar o fotógrafo. Mentres, a nai, devorada pola dor, peiteábao e vestíao coma se xa lle tocase facer a primeira comuñón. Horas máis tarde, xusto no intre no que o magnesio estoupaba no comedor da casa, o avó abriu os ollos de súpeto, tirou os encaixes cos que o amortallaran e, desorientado, saíu ao patio, diante do abraio da familia, que non sabía moi ben como interpretar o acontecido. A nai aceptou a morte e o milagre da resurrección entre persignados, pero o pai entendeu que aquilo fora un mal soño e os irmáns que finxira o morto para chamar a atención… Só cando viron o retrato, todos caeron na conta de que o avó si estivera morto en realidade.