Agustín Agra. Levaba a intención de comezar este texto afirmando que son lector habitual de poesía, mais, en canto comecei a teclear a primeira frase, pregunteime que significaba ser “lector habitual de poesía”. Cantos poemas diarios,  cantos cartafoles ao ano serían necesarios para poder outorgarse tal cualificativo? Pronto desbotei procurar unha resposta; acaso importaba a cantidade? Daquela caín nunha cuestión de máis fondura: o porqué de que, de xeito máis ou menos cotián, lese poesía.

É certo que o meu achegamento a ela é case cotián, mais nas tempadas nas que o formigo me aguilloa e ando mergullado no puído dalgún texto, son tamén nas que me arrimo aos versos dun xeito máis intenso, asido á esperanza de que eles me contaxien o ritmo e a sonoridade que encerran. Daquela gusto de descubrir a música de novos autores, mais tamén de volver aos vellos coñecidos: ao Novoneyra de Os Eidos e os outos cumios do Courel, tamén ao poeta en Compostela; ao Avilés de Cantos Caucanos e ao do asubío do merlo; ao Queipo dos inventarios e os falsos haikus, mais tamén ao que caeu baixo os dominios de Leviatán; ao Lois Pereiro do amor desgarrado e ao da premonición da morte ben sabida; volvo á rosa de Yeats, mais tamén á vermella, orgullosa e triste rosa de Rivas.

Un amigo escritor, apremado polo entrevistador e ante a pregunta de por que escribía, confesou que o facía por medo á morte. Porén, un personaxe dunha novela de Michel Houellebecq afirmaba rotundo: “acumulamos recordos para sentirnos menos sos no momento da morte”.

Poida que sexa certo que a beleza quedou prendida para a eternidade na túnica da Vitoria de Samotracia no intre no que unha brisa mareira axotou os seus pregues; mais algunha frangulla debeu quedar ceiba aquí e acolá para que os poetas puidesen aprehendela nos seus versos. Por iso volvo á rosa de Yeats e tamén á vermella, orgullosa e triste rosa de Rivas. Por iso eu, quizais coa va pretensión non de deixar algo tras de min senón de levar comigo un pouco de beleza, leo poesía.