Miguel Mariño. Non fixemos moita xustiza aos poetas casteláns nacidos nos anos trinta, a uns por “comprometidos” (Mª Elvira Lacaci, ferrolá) e a outros por falta de “ruído”, quizais porque a sombra de Valente é moi poderosa e a presenza de Claudio Rodríguez e Francisco Brines serviu de desculpa para esquecer outros nomes: Manuel Mantero, Aquilino Duque, Mariano Roldán…, e Carlos Sahagún, recentemente falecido e despedido en <El País> por José-Carlos Mainer e Elsa López. Nacido en Onil, Alicante, en 1938, catedrático de literatura, gañara o Premio Adonais con Profesías del agua (1958) e o Premio Boscán con Como si hubiera muerto un niño (1961), quizais a súa obra mestra, pero sen negar o valor de Estar contigo (1973) e Memorial de la noche (1976).

Coñecín a súa poesía polas antoloxías, sobre todo pola cuarta edición da Antología de la nueva poesía española (1978) de José Luis Cano, quen inclúe dous poemas da súa segunda obra. Parafraseo “Y es de día”, que parte dun lema de Juan Boscán (“Fuxendo de min sempre, a min me sigo”):

Quizais naciches para ser motivo/destes versos e non substancia miña,/lume das miñas palabras, non madeira/daqueles bosques onde tantas veces,/fillos da alba, nos perdemos./Non eras de carne, eras o vento en furia./Viñeches e tiraches a miña alma abaixo./Non eras de carne, mais non te podo esquecer./Se algo que é teu se perdeu lonxe/coma un lóstrego na noite, dime,/dime ti, estrela que no peito levo,/qué podemos facer , a qué lugares/vou traer o corazón. A historia/é sinxela, é triste. Lembrala/sería tamén sinxelo triste, mais/xa para qué, se ti non estás comigo./Saio á rúa. Medra un novo día,/pero faime dano sen piedade. O sol/pon as cousas na cor antiga./pero ninguén me coñece. Ninguén/-a flor daquel xardín, a auga mansa/daquel estanque, aqueles montes grises,/tanta cinza repartida-, ninguén/sabe o meu nome. Esta é a fin. Aquí/remata a historia.

Con razón lembraba Mainer o seu pesimismo e a importancia da auga na súa poesía, que simbolizaba o mellor do ser humano, o que debía ser salvado. Imaxe presente até o derradeiro volume de 1979, Primer y último oficio. Sonoridade, sobriedade, sentido da derrota e do desterro caracterizaron os seus versos, xunto coa dor pola guerra perdida e pola inxustiza. Aos premios gañados na mocidade, deben engadirse o Juan Ramón Jiménez en 1974 e o Nacional de Literatura en 1980. Un bo poeta que merece máis lectores.