Galicia e os galegos na poesía castelá XXVII. Outra vez Darío

ruben 1Román Arén. Carballo Calero non apreciaba influxo directo ningún de Rosalía en Rubén Darío, pero Pérez Botero sinala que o rosaliano “Era no mes de mayo” esta na base de “Mes de rosas. Van mis rimas” de Azul. Á súa vez a galego-arxentina Julieta Gómez Paz, que tamén dedicou fermosos poemas a Galicia, vía influxos de “Amigos vellos” de Rosalía, en “Lo fatal” de Rubén.

Rubén foi moi apreciado por moitos escritores galegos, Risco entre eles, que lle dedicou na revista <El Miño> en 1910 o artigo “Versos de Rubén Darío”; cando Rubén morre en 1916 Antón Villar Ponte publica a súa necrolóxica o 10 de febreiro en <La Voz de Galicia>. Rubén tivo tamén aprecio por nós, e así no seu Canto a la Argentina, ao falar da mestizaxe dos pobos no país, defínenos como “firmes gallegos de roble”. Pero, sobre todo, hai que lembrar o poema “Peregrinaciones”, publicado tras a súa morte no volume Sol de domingo. Poesía inéditas, editado en Madrid en 1917. Longo poema en tres estrofas, une Compostela coa figura de Valle-Inclán:

¿Hacia que vaga Compostela/iba yo en peregrinación?/Con Valle-Inclán o con San Roque,/¿adónde íbamos, Señor?

Fala logo da peregrinaxe: “Íbamos siguiendo una vasta/muchedumbre de todos los/puntos del mundo, que llegaba/a la gran peregrinación”.

Ven logo a visión da cidade: “Las torres de la catedral/aparecieron. Las divinas/horas de la mañana pura,/las sedas de la madrugada,/saludaron nuestra llegada/con campanas y golondrinas./¡Oh Dios!”.

Remata con certo ton desolado: “Por la calle de los difuntos/vi a Nietzsche y Heine en sangre tintos;/parecía que estaban juntos/e iban por caminos distintos.//La ruta tenía su fin/y dividimos un pan duro/en el rincón de un quicio oscuro/con el marqués de Bradomín”.

Hai máis referencias galegas en Rubén, varias delas sobre a figura da novelista Emilia Pardo Bazán, á que tratou en Madrid.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *