Antón Riveiro Coello. Teño a sorte de durmir ben. Máis dunha vez, cando me deito, intento contar até dez e non son quen de pasar de cinco ou seis porque axiña estou roncando. Si, recoñezo que é unha sorte (Mar non prende no sono se non é cun deses comprimidos e mais a súa radio). Ela di que son medio somnámbulo, que de madrugada manteño conversas enteiras con ela e mesmo comento as noticias que están a soar na emisora. O certo é que pola mañá non lembro nada diso. Si sei que soño moito. Case sempre vou á cama con miles de historias na cabeza, e esas lecturas alleas, eses proxectos de relatos e de novelas acaban introducíndose no soño e abrindo un camiño do que non pode termar a imaxinación.

Nos últimos meses deume por cantar no medio da noite. A pobre de Mar, con todo o que lle custa caer no sono, de súpeto, ás tres ou catro da madrugada, esperta coa miña voz rouca e só ten dúas opcións: darme un golpe para que cale ou resignarse ao concerto nocturno. O máis curioso é que gusta da miña voz e das cancións que lle canto, unhas veces nun francés afectado e outras nun inglés moi british. Di que a potencia e a afinación da miña voz é superior no soño que na realidade. E, en todo caso, prefire esas cancións aos ronquidos que, a cada volta, son máis atronadores (moitas veces eu mesmo esperto con eles). O outro día, animada pola miña teimosía, espertou coa miña voz de tenor ás cinco da madrugada e gravou no móbil o meu concerto. Cando ao día seguinte, mentres almorzaba, escoitei a canción, fiquei abraiado porque a voz, efectivamente, non era a miña (quen me dese ter esa voz na vida real!), e ese nivel de inglés estaba a anos luz do que eu posúo (as miñas fillas aínda seguen a pensar que a letra a aprendín de memoria, como faciamos no grupo de rock da mocidade). Tampouco recoñecín a melodía; era realmente fermosa e pegadiza, con retrouso e todo.

Na casa, como xa están afeitas ás miñas extravagancias, as miñas fillas non me creron. Só Mar sabe tirarme a verdade dos ollos e é consciente de que non minto. Así que, como me viu preocupado, díxome o de sempre: vai ao médico. Pero a que médico ía ir? Ao psiquiatra? Ao neurólogo? Ao de cabeceira? Imaxino a escena, coa miña médica, explicándolle se é normal que cante de noite con voz allea e un inglés de primeira que, por suposto, non é meu. Seguramente, con discreción, ela non dubidaría en me desviar ao psiquiatra. Non, non era boa idea. Por iso, baixei mercar unha gravadora profesional cunha boa batería e xa levo máis dunha semana rexistrando, entre ronquidos e conversas absurdas, o ouro de fermosas cancións. O máis alucinante de todo, amais de recuperar a miña verdadeira vocación musical, é que teño que pedirlles ás miñas fillas que me traduzan ao galego a poesía de altura que conteñen as letras en inglés.

Non sei. A gravadora segue a traballar de madrugada porque teño a esperanza de que algunha noite, ese cantante inspirado que habita en min, cambie a música pola literatura e me dite unha novela xenial, aínda que sexa nun inglés revirado. Tanto ten.