Antonio Piñeiro. O primeiro que recordo sempre de Maralla é aquel fondo de mar. Era 1979 ou 1980. Un país cambiante, unha cultura en rapidísima transformación, a piques de xurdir as novas tendencias de noso, e ela tiña xa alí, na parede do Balieiros, o matiz de informalismo, expresionismo, iconismo ou simbiose que máis tarde veriamos nelas. Pouco despois puiden estar, tamén por primeira vez, diante da luz filtrada de mar e rompente no Corgo, no Portiño, no Outeiro, e nela veume de novo aquel fondo de Maralla, como unha paisaxe trasladada, traente de goticismo ou levadora de xogos líquidos.

    Maralla, cada vez que nos atopamos, explícame que está a facer outra pescuda-prospección-reflexión sobre un tema, unha corrente, un signo. Ávida irredimible de lenzo, ten o taller cheo de probas, botes, manchas de cor, formas mariñas. A ti, Maralla -respóndolle- o que de verdade che gusta é a Pintura, o concepto en todo o seu significado. É así mesmo. En certo sentido podería pensarse que fai pintura da Pintura; que a súa curiosidade a move polos dominios e as incertezas da imaxe intelectualizada (a súa ou a doutro, a real ou a xa interpretada) tanto como polos dun apuntamento do natural. Isto é algo que xa fixeron moitos artistas ao longo da historia. É algo que a ela a fai curvar de cando en vez cara a outros campos con esa paixón libre (sobre todo cara ao campo do signo) que explora sen decatarse, quizais, de que xa estaban nela. Que a cruz, a espiral, o zigzag, a estrela ou o punto e a liña sobre o plano están na codia, na cuncha, na area, no cromatóforo, no caramuxo, na augamar ou nas ás desta -ela dío porque o sabe- bolboreta que nada na paleta marítima.

    O que non se pode negar é que Maralla posúe unha linguaxe tan peculiar, tan persoal como aprehendible. Unha linguaxe que é tamén a creación súa. A linguaxe dos fulgores, cristais, cromatismos que foi tomando do mar. A linguaxe próxima (e refírome tanto á temática coma ao seu léxico) dos ámbitos, praias, emotividades, areas, inmersións que unha sorte de alegría ou optimismo pictorizado distingue na vibración de pinceis, dedos, paus, espátulas ou materias engadidas que queda nos seus lenzos. Ter alcanzado ese punto non é cousa da que poidan decatarse moitos. Ela, sen dúbida, nótao, como o advirto eu dende a miña posición de espectador.

   E creo, ademais, que Maralla ama a cor mesmo como materia, como corpo, como plasticidade. Cando Maralla me fala de pintura vai directamente ao tubo, elixe o ton do día (xa dixen que os adoita elixir alegres), e entón afloran recordos de plastilina e pupitre. Algo da infancia, como adoita ser desexable en toda boa arte. Maralla, en realidade, cando me fala de pintar, estame a falar da bolboreta nadadora e posible da creatividade, do soño e da Arte.