María Xesús Blanco. O recendo a café anegaba a ampla estancia. As luces da noite esvaíanse pouco a pouco e, no vestíbulo, escoitábanse as primeiras voces do amencer. Alguén lle dixo que tiña nome de deusa. E ela sentía que este era o seu lugar. Que non debería coller ese avión que a levaría á casa. No salón principal entraban os primeiros hóspedes. Ariadna levaba tempo agardando na mesa que miraba á praza. Poucos transeúntes camiñando e algún taxi que se acercaba. Quizais era posible. Colleu a cunca de café amargo e bebeuno moi amodo. Sen azucre. Sen demora. Revolvendo de cando en vez un tempo que se esgotaba coa culler de metal. Mirando a cunca absorta. Coma se o seu iris quedase prendido na liña circular do líquido negro que ía minguando pouco a pouco. No pensamento, ancorado, aquel recendo húmido e engaiolante. Aquel beixo con sabor a café. A auga densa e cálida coma o mar de Creta. Así foi como empezou a súa adicción á cafeína dun xeito inexorable. A este lugar. Ao café compartido que queima dende o inicio da lingua. Mais arestora bule no seu padal un sabor frío e estraño. Como se a luz fresca da alborada quedase desmaiada nos pousos da cunca baleira. Arestora sente o aroma seco e salgado da despedida rozando con teimosía a súa boca.