Francisco Ant. Vidal Blanco. Todas as medidas non son máis ca comparacións e estas algo relativo. Se é máis alto, pesado ou rápido ca outro, co modelo estándar ou co patrón de medida, só nos dá unha idea de como é o elemento a comparar. E no absurdo das comparacións aínda teño na memoria aquela definición que houbemos de aprender con once anos, que o metro era (que agora xa non é) a dez millonésima parte do cuadrante do meridiano terrestre, como se a terra fose unha esfera perfecta; logo ós trece aprendemos que a medida de luminosidade, a candela, era (porque tampouco o é agora) a luz que proxectaba unha vela sobre unha parede branca a un metro de distancia; e tal vez a máis curiosa de todas, que o cabalo de vapor, era a forza equivalente á do cabalo do señor Watt, o inventor da locomotora, tamén sen especificar se o cabalo viña de arrastrar un pedrolo dunha tonelada ou de descansar toda a noite, se era novo ou vello caduco.

Como queira que sexa, o sistema métrico sempre é máis exacto ca aquelas arrobas, cuncas ou varas que variaban dunha bisbarra a outra, e que, para que ninguén se levase a engano, no castelo de Monterrei, deron en gravar unha vara autóctona na parede, para que os feirantes non andasen con medidas foráneas. Pero con respecto ás distancias, estas son moito máis complicadas, e ás veces tan inexactas que un non distingue entre preto e lonxe segundo a definición popular. Así o comprobei estoutro día lendo a Doris Lessing, quen nos conta que en Londres, para indicar onde quedaba algún sitio, dicían «Á volta da esquina». O malo de tal medida é que esa esquina nunca é a máis próxima senón algunha que tiña en mente o medidor, e tanto podía ser a esquina do lado ou onde aquel acostumaba a xirar. «A volta da esquina» londinense podía ser a cinco metros ou a un quilómetro de distancia. O que me lembrou a medida que me ensinou un paisano nunha aldea do concello de Ribeira, escrita en papel de barba, onde se especificaba a distancia á que chegaba o dominio do rego que tiña adxudicado para augar o millo, como o alcance dun tiro de escopeta, sen especificar as dimensións do canón da mesma, cantidade de pólvora ou tipo e peso da munición.

Pero talvez, a medida de distancia máis inexacta e sen embargo clara que teño escoitado, revestida de toda a carga de sorna que se lle queira dar é «A carreiriña dun can», que escoitei por primeira vez cando aínda non sabía dividir por dous, e cando preguntei canto duraba, alguén me aclarou que un can tanto pode botar unha carreira de dez metros como botarse a correr e non parar en todo o día. Aquela foi a primeira lección sobre a relatividade que recibín na miña vida. Unha medida que non só se refire ó tempo, senón tamén á distancia e polo tanto á velocidade. A carreiriña dun can, a pesar do diminutivo non é pequena nin longa, senón que depende do ánimo e interese de quen a use, e tanto pode ser a distancia a que queda ese lugar ó que nos dá preguiza ir, como o tempo que tardamos en resolver un problema ou o rápido que chegamos á casa de alguén. A carreiriña dun can é unha medida que cobra valor segundo a expresión de ánimo da persoa, vamos, que hai que mirar ós ollos de quen a usa para saber canto mide.