Gonzalo Trasbach. Foi o 2013 un ano convulso. Estalaron movementos populares en todo o mundo para cuestionar o poder ou esixir mellores condicións de vida, mentres que nunha Europa ferida de morte a xenofobia espallouse coma unha peste. Unha vez máis a música canalizou este espírito de resistencia e exerceu de altofalante da disidencia. E fíxoo de múltiples maneiras, como tamén se di o amor: houbo respostas que se cinguiron a un mundo que se volveu máis áspero, inconfortable, frío e alucinado. Xurdiron descargas sónicas provocadoras e agresivas. Pero, fronte ao desespero, tamén apareceron propostas que reclamaron o gozo e o hedonismo. Moitas das grandes figuras coparon os postos altos do top, pero, dende as ruínas da industria, saíron novas e fulgurantes voces. Aquí, en Galicia, os Triángulo de Amor Bizarro consolidáronse como referente indiscutible, á vez que Das Capital confirmouse como alternativa emerxente co seu apabullante Grecia. O ano que vén de rematar deixounos unha montaña de estilos, gustos e cores. Aquí van media ducia de perlas sonoras como exemplo:

Muchacho, de Phosforescent. Disco inclasificable no que Mathew Houck cociña o seu folk de harmonías e pianos a lume lento, o cal atopa un insólito encaixe entre un colchón de sintetizadores e violíns en constante punto de fuxida. Song For Zula semella ser a mellor canción para entrar nun álbum ateigado dunha tristeza optimista e fonda, pero tamén de alegría e amor, especialmente potente e luminoso na parte gravada en directo.

Shaking The Habitual, de The Knife. Sinuoso e difícil, o disco dos suecos e irmáns Dreijer dá rédea solta ás súas inquedanzas estéticas, intelectuais e políticas, sen abeirar de todo o seu lado lúdico, aínda que dende unha perspectiva un chisco inconfortable. Fascinante traballo polos seus contrastes e a súa enerxía. Ideal para pescudar, opinar e incluso indignarse, pero tamén para abrir os sentidos ou simplemente gozar.

Silence Yourself, de Savages. Máis ca un grupo, este cuarteto feminino londinense preséntase coma un colectivo que firma manifestos e critica a servidume do ser humano diante do bombardeo da mediocridade que nos afoga. Máis aló da súa magnética imaxe, o importante é que hai chicha: son enérxico e agresivo que busca o contacto físico, flirtea coa demencia e desprende unha brutalidade liberadora. Punk gótico, atronador, con paisaxes sonoras industriais e algunhas chiscadelas experimentais.

Overgrown, de James Blake. Dous anos despois do seu debut, Blake demostra neste disco o seu progreso como cantautor. Se no estreo se deixaba levar pola emoción en bruto, aquí amosa que aprendeu a artellala: o seu son volveuse máis denso, máis voluminoso. Os ritmos sucédense e arrásannos por dentro, como na formidable Life Round Here, onde conta con dous invitados de luxo, aínda que non os precisa: Wu Tang Clan e Brian Eno.

Field Of Reeds, de These New Puritans. Aspira este “combo” británico a construír a banda sonora dun tempo perdido, levantando pentagramas dende unha derrota que se alimenta do materialismo e da falta de fe. O seu devir melancólico non parece estar pensado para estes tempos de consumo veloz e reflexións baixo cero. Aquí hai música que busca e atopa un equilibrio entre o popular e o culto. Case unha hora de elevación, beleza e inquedanza.

Factory Floor, de Factory Floor. Ateigado de cancións guiadas por repeticións hipnóticas cun son cheo de referencias que o fan parecer case completamente novo no monótono mundo da electrónica, este disco, no cal destacan a voz de Nik Colk, os cantos andróxinos e as frases lanzadas como estalactitas, só ten unha feliz e simple cobiza: facer bailar sen descanso ata o amencer as almas feridas e desoladas.