Román Arén. Hai, na literatura arxentina, un grupo de autores e autoras que teñen orixe galega e que mantiveron e manteñen con Galicia un vencello emocional: González Carbalho, F.L. Bermárdez, R. Mª Lijó, Moure e varios maís. É tamén o caso de Julieta Gómez Paz, con orixe en Mondoñedo pola súa nai, autora de poemarios como Canciones de tierra y sol (1939) ou Llanura (1940), de ensaios sobre Alfonsina Storni, e de traducións de Elizabeth Barret Browning. Visitou Galicia e desa viaxe naceu o poemario Galicia en el atardecer (1972), unha viaxe lírica e elexíaca que une na súa poética a realidade concreta coa paisaxe interior.

Aínda que dedicou un bo poema a Rosalía (e varios ensaios), eu selecciono “Nostalgia de Santiago”: Yo anduve por Santiago/¿Quién lo dirá?/Caminé/por la Rua del Villar/Bajo los soportales/vi llover y alumbrar/y anduve en las plazuelas/¿quién lo dirá?/Sobre mí las campanas/¿lo soñé?/y en mi palma tu piedra/¿lo sabe mi piel?/Nostalgia de Santiago/de antes y después,/los bueyes de tus calles/las sombras, las palabras./Volver.”

É esta poeta arxentina, unha das poucas que ve un influxo directo de Rosalía en “Lo fatal” de Rubén Darío.