Alberto Piñeiro. Xantamos a carón do mar, nun posto de empanadas no que eliximos as de cazón ou quenlla vitamínica, que Lore e mais eu regamos con zume de parchita e meus cuñados con papelón. Ao rematar, puxemos rumbo a Cariaco, coa intención de facer unha parada vespertina nas Augas de Moisés, un balneario que conta cun pequeno zoolóxico, áreas para facer grella, case unha ducia de piscinas ou estanques de considerables dimensións, agradables zonas de xardíns e palmas e mesmo un hipódromo. Entre a decoración das instalacións resaltaba o eclecticismo das representacións a tamaño natural de diversos animais: un tyrannosaurus rex, un elefante, un rinoceronte, unha xirafa e unha balea forca enfrontada a un oso polar. A carón do lagarto tirano, varias avestruces reais pitucaban no chan, nunha escena digna dun filme de ciencia ficción que xogase ás imposibles viaxes ao pasado (pois ben sabemos que as viaxes ao futuro son moito máis factibles). Logo de darlles de comer no peteiro a aquelas modernas versións dos dinosaurios, decidímonos mergullar nas augas esbrancuxadas das piscinas, case todas bautizadas cun nome bíblico ou mitolóxico, segundo o momento de inspiración do propietario. Estre as diversas posibilidades, optei para o meu primeiro baño a piscina Afrodita, á que continuaron Eros, Selene, a Cascada de Moisés e a nomeada Isla Palma Sola, deixando para unha arelada vindeira ocasión o baño na Cascada Abraham, que verte o seu caudal nun estanque con praia de area e céspede cuberto de cocoteiros. E créanme que alí con gusto tería quedado a durmir, de non ser porque non era un servizo que ofrecese o balneario, cando menos ese día, de xeito que medio embarrados e purificados polas augas de Moisés, retomamos o camiño de regreso a Cariaco para, a través dunha vía secundaria e sen necesidade de volver a Cumaná, pasar Cumanacoa antes do solpor. De novo estabamos na ruta de Alexander von Humboldt, quen, coma nós, continuara por San Antonio de Capayacuar ata chegar a Caripe, onde puxemos pé ben entrada a noite.
Non me pregunten por que, pero o ar en Caripe arrecende á Curota, ao Coto da Moureira ou Iroite, mais non hai ningunha aldea na serra do Barbanza que se asemelle ao casarío do norte do estado Monagas; doutra volta, nin A Graña, Lidón, Balteiro, Noceda, Sabuceda e A Figueira xuntas acadarían a décima parte do tamaño de Caripe, centro turístico de montaña e parada obrigada para os que desexen visitar a Cova do Guácharo, a mesma que Humboldt percorreu no seu treito inicial o 18 de setembro do ano 1799, fazaña mencionada por Xulio Verne nunha das súas obras máis coñecidas, Voyage au centre de la Terre.
Pero a visita á caverna non tería lugar ata a vindeira xornada. Polo de agora o que urxía era atopar pousada, hotel ou calquera outra variante de hospedaxe, e amainar a fame cunha cea copiosa, pois xa había case tres horas que anoitecera no “xardín do oriente venezolano” e só coméramos un chisco de casabe con crema de queixo que aínda non sei como fomos quen de maridar.
Após preguntar en van en varios establecementos, demos cun humilde hotel que dispuña de prazas libres. Foi o meu cuñado colombiano, Giovanni, o que negociou co dono o prezo de dúas habitacións, nas que nos repartiriamos como puidésemos. Tras cinco minutos de amigable diálogo, Giovanni anunciounos o custe:
-Pide 400 bolívares por unha e 300 pola outra, ningunha con aire acondicionado, e as dúas cunha soa cama. Díxome que a esta hora non atoparemos nada mellor… Non imos quedar aquí, non me fío del, é colombiano.
Así que subimos ao automóbil e, con poucas esperanzas, emprendemos unha última procura, coa alternativa de durmir no coche gañando enteiros.
Por segunda vez paramos enfrente dun conxunto de cabanas ou casiñas de montaña deleitosas chamado La Fortaleza; pero, se na primeira ocasión resolvemos non preguntar sequera, debido ao bo estado das instalacións, o que nos fixo sospeitar que estaría todo completo, desta volta Lore baixou e dirixiuse ao vixiante a través das reixas do portal branco de ferro:
-Desculpe, teñen prazas libres?
-Queda unha cabana baleira –contestou el.
-E o prezo?
-600 bolívares. Non importa cantos sexan –asegurou o vixiante.
Aquelas palabras eran música para os nosos oídos: por cen bolívares menos tiñamos unha casa enteira, con espazo de sobra para todos, ao pé dunha montaña, cun fermoso patio e máis casiñas turísticas igual de xeitosas no interior do complexo. Sen demorármonos baixamos a equipaxe, celebramos cun brinde de whisky o noso descubrimento, pechamos a porta e saímos na procura dun restaurante.
Logo de preguntar a un viandante, dirixímonos a unha pizzería recomendada por el que ficaba uns centos de metros máis adiante. Recibiunos directamente o cociñeiro, cousa pouco habitual, que escolleu para nós unha das mellores mesas e nos entregou a carta de pizzas. Despois de pedirmos, comentounos nun italiano acriollado ou nun criollo italianizado que el era natural de Nápoles, así que no seu restaurante só se servía auténtica pizza elaborada por un chef napolitano. Nese intre tamén nos decatamos de que, ademais do cociñeiro, era o dono e, polo visto, un agudo responsable do departamento de marketing.
Aproveitamos das pizzas ata a última podalla de perexil, e, de seguro máis pola fame e pola presentación do dono que polo propio sabor da cea, dixémonos que aquelas si eran auténticas pizzas napolitanas, e que volveriamos ao mesmo local para xantar ao día seguinte, cousa que non había ocorrer.