X. Ricardo Losada. Nada máis entrar naquela cafetería madrileña de deseño á que fóra dar por maldita casualidade (Hipster, chamábase e facía honor ao nome), botei a man á carteira recordando o que dicía un xerarca nazi: Cando escoito a palabra cultura, boto man á pistola. Eu, cando escoito a palabra deseño, boto man á carteira. E neste caso non foi unha excepción. O café con leite viña nun vaso vangardista sen asa, e tiven que tomalo frío. O azucre, nunha bolsa de plástico tan minimalista e transparente que non había forma de saber como se abría nin botando man de todos os meus recursos intelectuais (cheguei a dicir Dadá con voz de primate como outros din Ábrete, Sésamo con voz de ladrón). Por non quedar de paifoco, acabei pedindo sacarina, máis hipster, por certo, díxenlle á camareira, que nin se inmutou, supuxen que lle parecería un chiste demasiado clásico. Podía seguir contando marabillas in daquela cafetería, pero só mencionarei o croissant. Para o meu vulgar gusto clásico, estaba reseso, pero tampouco me atrevín a dicir nada. Non me apetecía oír unha xustificación pseudofilosófica (a feira de arte contemporáneo Arco aínda tiña as portas abertas) sobre o valor postestético daquel croissant. Xa me pon nervioso o uso de palabras tipo vintage aplicadas á roupa, como para oír agora que estaba comendo un croissant hipster. Pinta tiña, desde logo (barba incluída), iso non llo vou negar.

     Mentres mordía o croissant, recordei (supoño que para non pensar nos meus deliciosos croissants de todas as mañás) aquelas casas que deseñaba Le Courbusier. Planta libre sen paredes nin portas nin corredores, e os cuartos separados con elementos mobiliarios baixos e tabiques móbiles, para conseguir un ambiente de metafísico comunitarismo. Sen privacidade, vivindo todos xuntos, o arquitecto francés cría que as familias serían máis felices. Mordendo aquel croissant identifiqueime co que dixera unha muller que, de nena, tivera que padecer unha daquelas  casas:“ Eu detestaba a vida comunitaria e perdín o meu propio territorio. Se hoxe vivo soa é por aquela experiencia. Nesa casa vía todo, oía todo o que facían meu pais porque estaba separada deles só por un placard. Odiaba esa intimidade. Saber qué se facía e cando. Cada un vivía constantemente baixo a mirada de todos…”. Eu tamén preferiría, pensei, estar separado do sabor daquel croissant por un groso muro. E non dubidaba que o dono da cafetería tamén. Ou alguén cre que o ególatra de Le Courbussier vivía e traballaba nunha casa metafisicamente comunitaria? Si, cando vivía só.

     Recordar a Le Courbusier fíxome pensar que con aquel croissant hipster estaban tomándome o pelo, e non me gusta. Levanteime, fun á barra e díxenlle á camareira que quería falar co Le Courbussier das cafeterías madrileñas. Perdón?, díxome. Quero falar co… ía dicir xefe, pero penseino mellor: co puto amo, dixen. Oírallo a Mourinho, o adestrador de fútbol, e se o dicía Mouriño tiña que ser hipervintage (léase como sinónimo de troglodita), e naquel ambiente crearía unha maior complicidade. Efectivamente. Ao pouco apareceu o puto amo e xuro polo que máis quero que, aínda que non me viña a súa imaxe á cabeza, parecíase ao arquitecto francés ou, mellor dito, a como un imaxina o arquitecto francés cando non recorda como era. A que ti non comes croissants hipsters?, pregunteille. Non tiña intención de oír a resposta, pero no último momento púidome a curiosidade. Por suposto que si, díxome, pero se non lle gustou non se preocupe, xa lle gustará, só ten que ler un par de libros que, precisamente, vendemos aquí. Puxo a mesma cara que debía pór Le Courbussier cando dicía: “Aínda non existe o estado de ánimo apropiado para habitar unha casa moderna”. Que ben, díxenlle mentres enfilaba a porta de saída coa miña nova mentalidade de cliente vangardista, entón pagareille cando lea eses libros, ninguén me avisou. Evito contar a reacción do puto amo. Demasiado clásica para un relato coma este.